Opgeven is geen optie

Het staat op mijn rug als ik die jas draag. Opgeven is geen optie. Het staat op mijn hardloopbroek, het staat op mijn beenstukken, het staat op mijn loopsokken en op mijn wielerhandschoenen.

Want ik fiets en loop sinds 2011 die berg hard op in de overtuiging dat we daarmee iets bereiken. Voor anderen.

Opgeven is geen optie. Dat zinnetje, is het inmiddels een cliché of een oneindig krachtige quote?  Voor mij zijn het vier woorden die precies beschrijven wat je als patiënt en directe omgeving voelt en beseft elke dag van de rest van je leven waarin het woord kanker op een dag is gevallen.

Van mijn nog korte leven loop ik de laatste 29 jaar mee langs de kant van de weg met dierbare mensen die hun weg moeten zoeken met die ziekte. Vechters groot en klein heb ik ondanks alles zien verliezen.

Wat hebben wij nu in de veertien jaar Alpe d’HuZes werkelijk bereikt? Opgeven is geen optie waren dan, als je toch iemand verliest, zelfs voor mij bijna lege woorden geworden.

Tot ik afgelopen jaar opnieuw aan de rand van een bed stond en in de net zo strijdlustige als vermoeide ogen keek van een jonge vent. Gewoon futloos was hij en na een poosje noemen ze het leukemie, bloedkanker.

Aan de rand van een bed staan is voor mij het uitgesproken beeld van wat de ziekte teweeg brengt. Al staan er honderd mensen om je heen, jij ligt daar. 

Als jij een kaal hoofd krijgt van de chemotherapie, is het dan zinvol dat iedereen van jouw voetbalteam zich ook kaal scheert? Nee. Is het waardevol? Ja. 

Geneest het jou? Nee. Maakt het jou beter? Ja.

Daarom en omdat steeds opnieuw mensen opstaan, wil ik luisterend naar alle persoonlijke motivaties van de strijders in ons team, waarvan geen motivatie belangrijker is dan de andere, vasthouden aan onverzettelijke strijdlust in opgeven is geen optie. Voor hen die het treft.