D-1

Woensdag in de Ad6 week is de Zusjes-dag. Alpe d’HuZus staat in het teken van vrijwilligers, begeleiders, partners die op deze dag centraal staan en 1 keer de berg op gaan. Fietsend, lopend, met een handbike. Een vast moment van emotie, want ook hier lopen mensen met een duidelijk zichtbare geschiedenis met kanker. Foto’s bij het startnummer, namen van geliefden. Tranen horen bij deze week en dit waren niet de eerste. De traditionele kaarsen in de bochten moesten ook worden gekocht en de intenties erop geschreven. Voor Meneer Karel van Eerd natuurlijk, uit naam van ons allemaal. Voor pa, natuurlijk ook uit naam van Patje en ma. Het zijn maar woorden op een etiketje, maar wat hebben ze elke keer een impact. De omgeving en de totale ambiance ademen de emoties van verlies, en van strijd. Van pijn maar ook van hoop en kracht. De tranen horen erbij, zoals de 21 bochten horen bij de berg.

Al ruim een week staan er bekende gezichten aan het begin van het campingstraatje waar wij staan. Een echtpaar dat (ook) in 2010 voor het eerst aanwezig was en in de loop van de jaren het zelf deelnemen heeft verruild voor een taak in de medische staf. De herkenning met nog zo weinig mensen op de camping geeft natuurlijk stof voor een mooi gesprek. En als ik dan huilend mijn kaars-etiketten zit te schrijven en plakken en mevrouw herkent mij daar is er een blik van wederzijds begrip en steun. Vanmiddag stond ze ineens voor mijn tent. Ze had me gezien in de tent. Elk jaar geeft ze aan één van de deelnemers een aandenken, een steunbetuiging. Niet aan zo maar iemand, zoals ze zei, maar iemand die zij als speciaal ervaart in dat jaar. Het is (maar) een gehaakt klavertje vier met een lieveheersbeestje, maar iedereen die me een beetje kent weet wel wat er op zo’n moment met mij gebeurt. Het zit op mijn stuur en elke keer dat ik door bocht 20 ga (waar ze staat te vlaggen) breng ik het lieveheersbeestje even bij haar terug. Hoe vaak? De dag zal het leren.

Even zo veel keren zal ik rijden langs de kaarsjes, het publiek, de vrijwilligers, dve spandoeken van overledenen, jong, oud, allemaal even indrukwekkend. Zal ik Willem en Marianne, die hun vakantie op morgen hebben afgestemd (hoe bijzonder is dat) en tussen bocht 2 en de finish zullen staan, groeten en knuffelen. Zal ik finishen en bij John Heijligers (één van de ‘binnenpraters’) uithuilen en me klaarmaken om te gaan dalen en opnieuw te beginnen. Het wordt een helse dag, weet ik. Lijf en hoofd krijgen het zwaar te  verduren. En het wordt ook een mooie dag. Een dag dat (nog meer) vreemden vrienden zullen worden, dat we met elkaar troost zullen geven en vinden. Of ik er klaar voor ben? Verder klaar dan dit kan ik niet meer worden en dat is genoeg. Ik voel me klaar voor een nieuwe onderdompeling in het feest dat Alpe d’HuZes is.

Aisia

Gisteren al een berichtje, vandaag een er overheen. Het is vandaag een (verplichte) rustdag: driedelig grijs in het dal en de nodige nattigheid – buitjes voor het stof. Voor degenen onder ons met allergieën voor pollen en dergelijke een welkome rustgever. Die komt ook met een down-side:  het plan om vandaag weer een keer naar Alpe d’Huez te fietsen kan in de prullenbak – te koud, te nat en er is vanaf de eerste bocht alleen een muur van mist te zien. Mooie dag dus om de beentjes weer wat op adem te laten komen en nog wat te schrijven. Over waarom we hier zijn bijvoorbeeld.

Ieder van ons heeft straks onderweg en in de voorbereiding eigen overwegingen, maar het hele Jumbo team heeft er de afgelopen maanden een gezamenlijke bij gekregen. Toen we aankondigden dat we als Jumbo team zouden gaan deelnemen, nam Olaf Hermus, een Jumbo ondernemer uit Harlingen, contact met ons op. Of we tijdens onze acties speciale aandacht konden geven aan één van zijn medewerkers, Aisia. Pas 16 jaar en al geconfronteerd met kanker. Bij de laatste bijeenkomst op 10 mei werden we meegenomen in het verhaal van Aisia. Hoe ze van een enthousiaste 16-jarige scholier met een leuke bijbaan in Harlingen ineens een patiënt werd die knokt tegen een oneerlijke ziekte. Een ziekte die geen enkele rekening houdt met de plannen die je voor de komende zomer eigenlijk had. Of voor de rest van je leven. In plaats van proefwerk naar proefwerk, feestje naar feestje, vakantie naar vakantie vecht zij zich van chemo naar chemo. Ja, zoals zoveel anderen, en het is voor iedereen verschrikkelijk, maar op die leeftijd…

We kregen te horen dat er meer dan alleen een collega-band is tussen Aisia en ons team. Toeval of niet, op 1 juni krijgt deze dappere meid haar laatste chemokuur te verwerken. Een betere motivator konden en kunnen we ons niet voorstellen. Terwijl wij denken dat we aan het lijden zijn op de flanken van Alpe d’Huez, krijgt Aisia het échte lijden te verwerken. Pijn in je benen? Dat is geen pijn. Moet je je eens vol laten spuiten met gif, dán weet je wat pijn is. Op vrijdag 2 juni even herstellen en we kunnen weer door. Voor haar begint op 2 juni een herstel dat jaren gaat vergen. Voor Aisia en voor al die anderen gaan we op 1 juni nét even dieper dan we denken dat we kunnen.

We hebben met het team een ‘hart-onder-de-riem’ filmpje gemaakt voor Aisia. Ook krijgt ze uit ons aller naam een team shirt en een team hoodie. Het belangrijkste dat ze krijgt is de ereplaats op de 42 bagagedragers, onderweg naar boven. Die, laten we daar vanuit gaan, symbool mag staan voor haar volledige herstel. Ik wens ons allemaal de moed en kracht toe die Aisia elke dag opbrengt. 

Back home

Ten minste, als we de posters met onderschrift in Le Bourg d’ Oisans mogen geloven: “Welkom thuis Alpe d’HuZessers” valt er op de camping en het hele dorp te lezen. En eerlijk: zo voelt het ook wel.

Even terug naar hoe het begon. Op Hemelvaartsdag 18 mei vertrokken we na een bak koffie even na 02.00 welgemoed naar het zuiden. We zijn Nienke en ik, de kwartiermakersploeg. Twee mensen, twee auto’s en een aanhanger sterk kliefden we door het Nederlandse, Belgische, Luxemburgse en Franse landschap naar de Alpen. Vanaf Grenoble begint het feest pas écht… de eerste échte glooiingen laten zich dan zien, en gaan niet meer weg. De kracht van het landschap heeft geen verdere uitleg nodig voor wie er ooit geweest is. Voor wie dat nog niet is geweest: de verwondering van hoe dit alles ooit heeft kunnen ontstaan, hoe er geleefd kan worden in de woestenij die je omvat, waarom er geprobeerd wordt een bestaan op te bouwen búiten de dalen en vooral ook, de wens om van juist dát bestaan deel uit te maken, al is het maar voor een paar weken. Zelfs met de fiets (sorry, Majesteit op twee wielen) nog veilig in het tijdelijke droogdok op de dissel voel ik mijn benen al… weerstand en kriebel vechten om aandacht.

Rond 14:00 uur komen we aan en zetten twee tenten in een vloek en een zucht op. Het basiskamp staat. We weten dat de eerste versterkingen nog een week op zich laten wachten, maar we laten dat ons er niet van weerhouden meteen op expeditie uit te gaan naar de plaatselijke super én de Horeca (het is namelijk inmiddels behoorlijk gaan plenzen en er zijn grenzen aan onze avontuurlijke inborst). Het aanbod van Ria (van Restaurant La Romanche) om één van haar chalets te gebruiken) leggen we resoluut naast ons neer… we hebben niet voor niets dat kamp uit de Franse bodem gestampt! Met een met pizza gevuld buikje duiken we de eerste nacht in.

En er weer uit… vrijdag ziet er behoorlijk veelbelovend uit. De tweewielers worden gereed gemaakt voor de eerste hoogtemeters en laten we daar nou net één van mooiste routes van deze streek voor hebben uitgekozen. We vertrekken richting het oosten en rijden via de vallei langs Venosc, Burg d’Arut naar Saint Christophe. Dat betekent al een aardige klim- aanslag op de polderbenen, maar er kan nog meer bij. Via een bekende, prachtige route langs de Véneon naar La Bérarde: een gestage, maar lange en pittige eerste klim. Op het eindpunt een lekker rustpunt gezocht bij de plaatselijke ondernemers…. Een bankje aan de rivier met een zelf meegebracht reepje dus… vroeg in het seizoen zijn heeft niet alléén maar voordelen. De terugweg verloopt vooral naar beneden dus dat gaat bijna vanzelf.

Zaterdag de volgende beproeving: de eerste 6 bochten van Alpe d’Huez, via de balkons naar de stuwdam. Weer pittig klimmen. Inmiddels is duidelijk (was gisteren ook al) dat Nienke bergop een stuk beter uit de voeten kan. Gelukkig mag ik haar op het vlakke uit de wind houden, dus de taken zijn duidelijk verdeeld… De bedoeling is om van daaruit ook naar Les Deux Alpes door te zetten, dat doe ik dan alleen: voor Nienke is 1100 hoogtemeters genoeg. De weg naar Les Deux Alpes is bekend, breed, (saaaaaaaaaaaaai), en relatief lang. En eenmaal boven is er geen ruk te beleven. Snel weer dalen dus (altijd lekker) en terug naar de camping.

Zondag is de eerste niet-fietsdag. Zoals het in één of ander schrift staat: gij zult niet fietsen…. Of zo… vandaag is een wandeldag. Weer op weg naar La Bérarde, nu met hike schoenen, rugzak, ieder twee boterhammen en wat dies meer zij… Een mooie wandeling langs de hogere loop van dezelfde Véneon, en terug langs/over/door een paar gletsjers… als er geen avontuur ís, moet je avontuur máken, nietwaar? Wonder boven wonder ongeschonden komen we terug op de plek waar we de auto hadden gestald, klaar voor de terugrit en de eerste zelf gefabriceerde maaltijd… risotto… we hebben vandaag immers al genoeg afgezien.

Maandag de eerste grote tocht. Een klassiekertje: via het dal terug naar Séchilliene, over de Col de La Morte, door Valbonnais en over de Col d’Ornon terug naar ons kampementje. In 2010 was dat nog een tocht die menig Jumboriaan aan een hongerklop hielp, dit keer hadden we een eet stop gepland in Valbonnais, met een mogelijke uitvlucht in het volgende dorpje Entraigues. Gelukkig was in beide woonkernen alles potdicht afgesloten en werd er weer een beroep gedaan op ons karakter… dat we gelukkig slechts tot Le Perries hoefden aan te spreken, want dat oord bleek wél genegen ons te voederen en te laven. Na dat gedaan te hebben togen we welgemoed verder naar Ornon en na een afdaling met (wegwerk-) hindernissen terug naar La Cascade… een mooie 100+km dag met bijna 2000 hoogtemeters… tijd voor een pasta maaltijd (en de eerste Keez-lessen aan Nienke.. die heeft talent!)

Dinsdag neemt Nienke rust. Ik ga een keer naar Alpe d’Huez. Het is een pittige. De laatste keer is 8 jaar geleden en de jaren gaan echt wel tellen. Daarbij een lijf dat er niet zo uitziet als ik het graag zou willen zien maken de 21 bochten tot een ware beproeving. Die ik natuurlijk wel volbreng (zo ben ik dan ook wel weer). Het is ondanks het afzien een mooi weerzien vol herkenning op veel punten. Gedachten die ik de eerdere keren die ik hier passeerde had, komen weer bovendrijven. Gek, hoe die zich blijkbaar in mijn geheugen hebben gebrand. Het is ook een geruststellende gedachte  om te beseffen, dat die ook volgende week donderdag een weg naar mijn bewustzijn zullen vinden. En me vooruit zullen helpen op momenten dat mijn benen het even dreigen te gaan begeven. Ik ben hiernaartoe gekomen met één enkel doel: geen doel te hebben. Alpe d’HuZes te gaan beleven, enkel dat. Eén keer omhoog of zes keer omhoog, dat maakt me niks uit. Ik begin gewoon met die eerste en de rest van de dag laat ik het me overkomen. Het zal hoe dan ook een emotionele dag zijn. De eerste week hier hebben Nienke en ik weer ervaren wat deze omgeving, deze berg, dit evenement met je doet. We knokken met onszelf, de hellingen en luisteren naar wat onze herinneringen ons hebben meegegeven. We genieten van de beelden van de mensen die we op onze bagagedrager meenemen naar boven. Koesteren de tranen die die brengen ook, want dat maakt de emotie om die mensen des te echter, en die mensen des te aanweziger.

Vanaf morgen komen de eerste volgers aan op de camping. Het Jumbo-kamp zal langzaamaan uitgroeien tot aanmerkelijke proporties, met alle drukte van dien. Er zal ook echt genoeg ruimte overblijven voor ieders persoonlijke overpeinzingen. De laatste tranen zijn nog niet geplengd.

Dodenherdenking

Vier mei 2023 - Vandaag ben ik zo oud als Pa ooit werd. Achtenvijftig jaren en 137 dagen werd hij, de 138e heeft hij niet mogen beleven. Morgen heb ik hem onoverbrugbaar ingehaald. Het heeft me de afgelopen maanden behoorlijk bezig gehouden, hoewel het natuurlijk nooit een wedstrijd was. Pa was zich in 1998 al een tijdje bewust van het feit dat het niet heel lang meer ging duren. Het kwam niet uit de lucht vallen. De kanker die hem fataal is geworden was hem al even aan het slopen en daar is bij mij voor zover ik weet in elk geval geen sprake van.  En toch…

Niet dat ik echt bang ben geweest voor deze dag, maar ergens in mijn achterhoofd hebben gedachten aan genen, afkomst, erfelijkheid en zo echt wel een rol gespeeld. Die kanker had zijn genetische weg ook best naar míjn darmen kunnen hebben gevonden. Vandaag even oud, morgen een dagje meer. Het zal geen zucht van verlichting opleveren, want we hadden Pa gewoon heel graag nog veel langer bij ons gehouden. IK had ook graag onze huidige wereld met hem kunnen hebben bespreken. Het is wel een vreemde samenloop dat deze dag exact op 4 mei valt. Dodenherdenking is voor mij elk jaar een speciale dag en krijgt nu eenmalig een heel aparte lading. Ik zal er bij de twee minuten stilte extra bij stil staan vermoed ik.

Deze dag, het ‘overleven’ van Pa maakt onze kwetsbaarheid zo tastbaar. Morgen kan er zomaar een bultje worden gevonden dat meer is dan nog een wratje. Kan een dokter tegen ons zeggen dat-ie niet zulk goed nieuws heeft en kan het voorkomen dat er een zware strijd begint die, soms,  bij voorbaat al is verloren. Het is eigenlijk een bizarre gedachte dat we in een tijd leven waarin duizenden mensen per jaar te horen krijgen dat er niets meer voor ze gedaan kan worden, terwijl in diezelfde tijd 300 mensen een pleziertochtje maken door de ruimte. Gekmakend bijna dat we tijd, geld, energie verspillen aan een zinloos rondje buiten de dampkring, terwijl met datzelfde geld, die tijd en energie ook gesleuteld had kunnen worden aan methoden om van kanker een chronische ziekte te maken. Om een sluipmoordenaar te verkleinen tot een heel vervelende, maar goed te accepteren stuk bagage in het leven. Ik misgun niemand zijn of haar ritje tussen de sterren, maar het zou zo mooi zijn als…. Je weet wel.

Morgen de eerste dag die ik meer krijg dan Pa ooit had. Een vreemde gedachte, die komt met een opdracht: om nóg meer dan ik voorheen al deed dat mooie ding dat we samen delen, het leven, te koesteren en te genieten van wat het te bieden heeft. Om de gelegenheid te hebben om ervan te nemen wat het biedt en eraan terug te geven wat ik kan. Elke dag opnieuw en dit jaar op 1 juni in het bijzonder. Pa komt er niet mee terug en tegelijk is hij er daardoor nog veel meer bij dan anders. De gedachte aan hem, zijn beeltenis in mijn hart blijft er door voortleven. Een dodenherdenking uit duizenden, vanavond de vlag halfstok. Rood-wit-blauw. Morgen weer vol in top in de wind – Flag Day in de polder. Ode aan drie kleuren, maar vooral aan wat die vertegenwoordigen en wie.

Nog 4 weken tot Ad6 Day. Nog 2 weken voor ik vertrek naar Frankrijk. Ik heb besloten er een uitgebreidere vakantie van te maken dan voorgaande keren. Lekker lang genieten van de mooie omgeving in de Alpen, lekker lang vooruitkijken en de omgeving en de Nederlandse berg steeds Nederlandser zien worden. Het zal ongetwijfeld weer een indrukwekkende tijd worden daar. 

Wereldkankerdag

Wereldwijd werd er op zaterdag 4 februari stil gestaan bij de gevolgen van kanker. Als je in een groep staat en je kijkt de persoon rechts van je aan én de persoon links van je, weet je dat één van jullie 3 er op een moment in je leven mee te maken krijgt. Als patiënt, of als direct betrokken partner, kind, ouder… Vorig jaar alleen al kregen 124.000 mensen die diagnose te horen, evenveel als alle inwoners van steden als Maastricht, of Leiden, Zoetermeer, Zwolle. Het aantal mensen dat in Nederland leeft met én na kanker is gestegen tot 850.000 mensen – alle inwoners van Amsterdam. Bizarre aantallen, bijna niet voor te stellen.

Los van het krijgen van de ziekte en het proces van behandelingen vreet de onzekerheid en de angst nog eens extra aan je. Eigenlijk is de energie er niet om die gevoelens te hebben, maar houd ze maar eens tegen. Slaagt de behandeling? Word ik weer beter. En als dat dan (in gelukkig steeds meer gevallen) ook zo is: komt het niet terug? En wat dan? Ook dat doet deze sluipmoordenaar met je. Al ben je genezen verklaard, die deken van heftigheid kan niet zomaar afgelegd worden. De rollercoaster van chemo’s, bestralingen, medicijnen, de continue onzekerheid mag op een moment dan voorbij zijn, dan komt pas de tijd om na te denken over wat er nou allemaal gebeurd is. En wat er allemaal nog komt of kan komen.

Op 1 juni is er heel veel aandacht voor kanker, de behandelmethoden en de acties die met Alpe d’HuZes samenhangen. En er zijn door het jaar heen andere dagen dat kanker een wat meer prominente plek in mijn gedachten heeft. Vandaag is er zo één, dat ik tijdens de training wat vaker dan normaal denk aan mensen uit míjn omgeving met kanker. Voor wie ik hoop dat mijn bijdrage een oplossing dichterbij brengt. Dat zij op tijd geholpen kunnen worden, de hoop niet hoeven opgeven.

Die bijdrage is natuurlijk een aantal keer die berg op, maar zeker ook de financiële bijdrage. Dat loopt erg goed en daar ben ik bijzonder blij mee. Afgelopen maand was er het traditionele Keezen-toernooi en dat heeft ruim €1800 in het laatje gebracht. Bovenop alle mooi donaties die er al lagen.  Hartelijk dank voor jullie hulp om op 1 juni een prachtig bedrag te kunnen overdragen aan KWF. En was je dat nog van plan: be my guest. Help ook mee om artsen, onderzoekers in staat te stellen om kanker op een dag een chronische ziekte te kunnen noemen. Een chronische ziekte waar je gezond en gelukkig oud mee kunt worden. Gaan we daar ooit komen? Zeker… de weg is nog lang, maar ….wat een prachtig vooruitzicht is dat…

Jinglebells en zo

Niet in de Top 2000 dit jaar, maar eigenlijk hoort-ie daar wel:

“A long December and there's reason to believe
Maybe this year will be better than the last”

Een wat snellere update dan de vorige keer. Zo op de rand van het nieuwe jaar, een geschikt moment voor wat overpeinzingen (en daar helpen die eerste regels van de Counting Crows goed bij). De hele feestweek viel gunstig dit jaar, dus de inzet was om een flinke trainingsinspanning te leveren. Maar helaas, de rug had andere plannen. Een week of twee bleef het een beetje aanzeuren, zo rond de 18^e was het niet uit te houden. Pijnstilling en oefeningen hebben me gelukkig weer op de been gekregen, en ik heb ook alweer een voorzichtig uurtje op de Tacx gezeten, maar dat was het dan ook. En de inhaalactie rond de jaarwisseling gaat niet door vanwege een griepachtige verkoudheid. Pas op de plaats dus. Eerst maar eens volledig herstellen dan. Ach… er is nog tijd…

Er was ook volop aanleiding voor die overpeinzingen. Berichten van het overlijden van de vader van een dierbare vriendin, de oom van een lieve collega, Pelé…. En op 15 december overleed na een lang ziekbed toch nog plotseling Dhr. van Eerd, de grondlegger van onze Jumbo-formule. Meneer Karel zoals wij hem intern noemden. Ik had niet dagelijks met Meneer van Eerd te maken, maar zeker in de jaren dat hij nog de scepter zwaaide mochten wij elke vier weken met de periodecijfers ‘op audiëntie’. Altijd scherp in zijn observaties en commentaren, altijd mooie gesprekken. Met 23 jaar op de teller bij Jumbo voelt het dan of je afscheid neemt van een familielid. Oorzaak bij al deze mensen… je raadt het al. Ook die klote ziekte. Weer wat extra passagiers op de bagagedrager. Voor Meneer Karel is een plaats gereserveerd op die van alle Jumbo (St)Rijders. Hij was een groot wielerliefhebber en zal zeker van het uitzicht op 1 juni genieten.

Met de donaties gaat het ondertussen nog steeds prima. Ik zit mooi op schema. En ook het team zit al ruim boven de helft van wat we nastreven. Maar er kan nog meer bij. Mocht je al gedoneerd hebben: heel hartelijk dank. Mocht je dat nog overwegen: houd je vooral niet in...

Goedheiligman

Nauwelijks twee maanden geleden schreef ik me in voor Alpe d’HuZes 2023 en wat een energie is met die inschrijving losgekomen! De eerste dikke 1100 trainingskilometers liggen inmiddels achter de wielen (met grote dank aan gangmaker Leo overigens), het inmiddels bijna traditionele Keez-toernooi staat alweer volop in de steigers met al ruim 30 paren en de donatieteller heeft al die tijd verre van stil gestaan. Wat een mooie bijdrage. Nu al… en het is nog (bijna) 6 maanden!

Ook een terugkerend fenomeen was afgelopen maandag: 5 december. De sterfdag van pa legt elk jaar net iets meer nadruk op het gemis en ook net iets meer nadruk om dichter tegen ma aan te kruipen. Die dag hebben we ook net iets meer een open oog voor de mensen in onze omgeving die met kanker zijn of worden geconfronteerd. En dat zijn er nog altijd te veel.

Het team Gele Slinger #samennaardetop  is inmiddels uitgegroeid tot 8 Jumbo-collega’s. De kick-off bij het hoofdkantoor van de Jumbo-Visma fietsploeg was inspirerend en heeft ons ook inzicht gegeven in elkaars motivatie. Er zijn mooie plannen met elkaar gedeeld om de komende tijd nog meer acties op te zetten om mensen te mobiliseren om te doneren. Persoonlijk vond ik de mooiste team uitbreiding die van mijn nieuwe paradepaardje: een Trek Madone SL7. Regen, vorst en strooizout houden haar de komende maanden helaas nog van de weg, maar ze staat al te trappelen van ongeduld om in het vroege voorjaar met mij de weg op te gaan… en ik niet minder….

Vanochtend hoorde ik een mooi item op de radio. Een nieuwe behandeling van een agressieve vorm van huidkanker, die (na langdurig onderzoek) kan worden bestreden met een soort immuuntherapie: afweercellen die uit de buurt van het melanoom worden weggehaald bij de patiënt, worden geactiveerd en opgekweekt tot enorme aantallen en daarna teruggeplaatst, waarna ze het melanoom te lijf gaan. Opnieuw een voorbeeld van onderzoek dat doktoren in staat stelt om tegen mensen te zeggen: “Ja, je hebt kanker, maar we gaan er iets aan doen. Geen zorgen. Je bent ziek, maar we gaan je beter maken.” Onderzoek dat onder andere wordt bekostigd uit wat we met zijn allen bij elkaar brengen rond Alpe d’HuZes. Wij op de fiets, jullie door ons te steunen met jullie donatie.

Ik ga ermee door, met dat fietsen. Zo’n bericht geeft gewoon weer extra motivatie om alles eruit te persen tot én op 1 juni. Ik ga zoals beloofd ook door met jullie op de hoogte houden  Gaan jullie door met mij steunen? Mocht je dat al gedaan hebben: fantastisch en heel hartelijk bedankt. Mocht je het nog overwegen: hou je vooral niet in…!

Nog een keer?