Waarom ik meedoe aan Alpe d'HuZes

Ik was nog maar net vijftien toen mijn moeder de diagnose galwegkanker kreeg. Ik zat in de vierde klas, mijn leven bestond voornamelijk uit het oplossen van formules en het ontleden van zinnen. Ik was een kind met een lichaam dat net begon te wennen aan hormonen. Mijn grootste angst op dat moment was nog of ik mijn Nederlands proefwerk wel zou halen.
Het is een onschuld waar ik nu vaak naar terug verlang.

Ik herinner me nog goed dat we met zijn viertjes op de bank zaten. Toen kwam het nieuws. Alles zou het veranderen, want vanaf nu ging het niet meer goed. Vanaf nu was mijn mama ziek. Ik snapte er niets van. Wat was er ook van te begrijpen? Ik was er op geen manier klaar voor, misschien ben je dat ook wel nooit.
Ik mocht het dan niet snappen, maar ik zag het wel. Alles veranderde. Van een rustige, onbezorgde familie werden we een familie met zorgen en verdriet. Mama moest stoppen met werken. Toch was ze vaak weg voor afspraken met haar arts of als ze weer opgenomen werd.
De veranderingen bleven niet alleen thuis, ze kwamen ook mee naar school. Toen het in de klas werd verteld, zat ik in het midden. Ze keken allemaal naar mij. Ik staarde recht vooruit. Niemand zei iets. Wat hadden ze ook kunnen zeggen? Niets zou het beter hebben gemaakt.

Ik ga de berg oplopen voor mijn vijftienjarige zelf. Zodat ik dat meisje een plekje kan geven en voor haar stappen kan zetten.

Het eindige van het leven zou nog geen rol moeten spelen in de keuzes die je maakt als je jong bent. Je zou de vrijheid moeten ervaren om te kunnen dromen over een wereld groter en mooier dan de realiteit. En op je ouders zou je moeten kunnen bouwen. Als puber zou je onbezorgd naar een feestje moeten kunnen gaan. Je grandioos kunnen vergissen. Voor de eerste keer verliefd kunnen worden.

De afgelopen jaren waren bij tijden zwaar maar mama bleef positief in het leven staan en probeerde van iedere dag iets goeds te maken. Ondanks het verdriet hebben we samen ook veel mooie dingen beleefd.
Het is nu nog steeds spannend en de toekomst is onzeker, maar het belangrijkste is dat mama er nog steeds is. Voor haar vriendin Ellen geldt dat helaas niet. Ellen is kortgeleden overleden aan de gevolgen van borstkanker. Haar dochters Chantal en Anouk, die even oud zijn als mijn broer Jaap en ik, moeten hun moeder wel missen.

Ik ga de berg oplopen voor elk kind dat met een angst moet leven om een van hun ouders te verliezen. Kanker zou geen rol moeten spelen in het leven van een kind. Jullie donaties dragen bij aan kankeronderzoek, zodat we een einde kunnen maken aan deze nare ziekte. Zo zorgen we er samen voor dat kinderen zo lang mogelijk kind kunnen zijn.

Helpen jullie ook?