Papa 7 februari 2020

Vandaag in 2004 verloor jij die oneerlijke strijd tegen longkanker. Ruim 2 jaar na de diagnose. Een gevecht wat nooit eerlijk is geweest, want we wisten vanaf het begin wie zou winnen. Ondanks lange trajecten van chemo werd het steeds duidelijker dat we je zouden verliezen. Een maand voor je 65e verjaardag. Technisch gezien je pensioen niet gehaald.
Soms vraag ik mij wel eens af hoe je leven er nu uit zou zien. Was je zo'n knarrige 80 jarige man, die vond dat alles vroeger beter was? Of stond je nog volop in de samenleving. Zou je nog gaan kamperen in het buitenland en genieten van de aardappelen met groente en vlees? Fluitend en kletsend met iedereen, zoals de deelnemers van het programma ' We zijn er bijna' van omroep Max.
Ik zal het nooit weten, want op die zaterdag 7 februari kwam er een einde aan je leven. Het verdriet krijgt een plek, maar is eenvoudig naar boven te halen door een herinnering of een actuele gebeurtenis. Herinneringen die soms onverwachts boven komen. Afgelopen week liep ik op het werk door de gang. Een collega zei: dat hoor je niet zo vaak meer. Ik vroeg: ' hoe bedoel je".
Nou iemand die fluitende door de gang loopt op het werk. Van wie zou ik dat meegekregen hebben .