Een rijker mens

Het zit er weer op: Alpe d’HuZes 2022, de 15e editie. Voor mij de 11e keer als deelnemer.
Een bijzondere deze keer. 8 Weken voor de Alpe kreeg ik een vervelende blessure waarbij fietsen absoluut niet mogelijk was. Goed getraind en fit dacht ik dat dit binnen enkele weken wel over zou zijn. Dat bleek niet het geval te zijn en op enig moment leek het erop dat fietsen of lopen op 2 juni niet zou kunnen. Voorzichtig uitgedrukt: dat was kl…!
De laatste weken rustig aan gedaan en dankzij medicatie af en toe in staat om fysiek wat grenzen te verleggen. Op Hemelvaartsdag bovenop de berg gearriveerd. Lekker vroeg voordat de rest van het team zou komen, zodat er voldoende tijd was om alles in orde te brengen. Voor dit jaar had ik voor het team in totaal 18 appartementen gehuurd, verdeeld over 3 locaties. Op zaterdag 28 mei samen met Marco en Sten de Galibier verkend. Alleen het stuk van de top van de Lauteret naar boven gefietst, zo’n 8 km. Het fietsen ging prima, weinig last van de blessure, dat gaf hoop.
De dag erna flink gewerkt met iedereen die aanwezig was om alles in orde te maken bij het chalet. Alles wat in de vrachtwagen had gezeten kreeg een plek, tenten opbouwen, banken en tafels neerzetten en banners ophangen. Op zondagavond was Alpe du Best klaar voor editie 15.
Dat was fysiek teveel voor mij, ’s nachts niet geslapen en op maandag erg rustig aan gedaan. Dankzij de Tramadol de volgende nacht beter geslapen. Het lichaam geeft direct aan wanneer het teveel is geweest. Dinsdag was een regenachtige dag, dus een extra rustdag voor iedereen, die kwam mij ook goed uit, hierdoor werd de woensdag ook wat rustiger. En dan…..
Donderdag 2 juni 02.00 uur, de wekker gaat en Sten en ik staan op. De fietsen op de fietsendrager en naar beneden naar de start. Afdalen vond ik fysiek niet zo slim. Je leest het goed: naar de start, want ik ga om 4.30 starten aan de eerste klim met de fiets. Samen met Sten grotendeels in het donker naar boven gefietst, de benen voelden goed, de onderrug gaf andere signalen. In 1 uur 45 minuten kwamen we over de finish. Sten ging hierna verder, ik had een ander plan. Verder fietsen zou niet slim zijn, dus had ik kunnen regelen dat ik beneden kon komen op het startplein om daar wandelend te beginnen aan de klim. In 11 deelnames nog nooit gedaan en ik had er echt zin in. Je bent je meer bewust van alles wat om je heen gebeurt, de vrijwilligers, de supporters en de andere deelnemers.
Tijdens de klim liep ik op een bepaald moment naast een vrouw die ongeveer hetzelfde tempo aanhield. We raakten aan de praat en zijn 20 bochten later samen over de finish gewandeld: Jolanda uit Bakel, nog bedankt hiervoor J !
Fysiek was dit voor mij op deze dag het maximale, het voelde goed en ik had toen het idee dat ik mijn blessure niet heb verslechterd (tenslotte gaat het dagelijks leven na de Alpe ook gewoon door).
De donderdag met het team afgesloten: ruim € 16.000.000 opgehaald met het evenement in totaal.
Met Alpe du Best € 275.000 en individueel samen met Sten ruim € 10.000, allemaal voor onderzoek naar kanker. Daar ben ik zeker trots op. Alle donateurs heel erg bedankt. Toen ik op zaterdagavond thuis aankwam kon ik maar één conclusie trekken: het was een mooie, voor mij, 11^e editie en ondanks dat het sportieve element (de wens om zo vaak mogelijk naar boven te fietsen) ontbrak, heb ik er intens van genoten. Als mens ben ik weer rijker geworden.
Van de teamleden, de oude vrienden op de Alpe en de nieuwe vrienden. Ik hoop nog steeds dat we een klein beetje van wat daar op die berg gebeurt meenemen naar Nederland. Daar wordt iedereen beter van. Ik ben dankbaar en ga nu fysiek zorgen dat ik weer fit wordt en dan op naar Alpe d’HuZes op 1 juni 2023!

Share

Machteloos, of niet?

Het kan weer; de Alpe d'Huez op fietsen. Na een lange periode zonder die mogelijkheid kijk ik er naar uit. Afgelopen winter, net als andere jaren, lekker doorgefietst op de gravelbike. Dan kom je met een goed gevoel de winter uit. Meters maken en lekker trainen. Na een zaterdag met lekker wat hoogtemeters in Limburg had ik een positief gevoel bij de fysieke gesteldheid. Ik denk dat de wekelijkse personal training in de sportschool zeker heeft geholpen. Hierna het trainingsweekend in La Roche in de Ardennen; daarna fietsen naar Valkenburg voor de Amstel Gold Race. Ik heb er zin in.
En dan die ochtend waarbij je het bed niet uit kunt komen. De rug zit muurvast en ik heb veel pijn. Even doorzetten, blijven bewegen; het is zo weg. Niet dus! Uiteindelijk maar aan de medicijnen zodat ik nog een beetje kan bewegen en kan slapen. Dagen gaan voorbij, weinig vooruitgang en veel pijn. Een paar dagen? Nee dus. Een paar weken? Nee dus. Een paar maanden? Geen idee, maar het gaat langer duren dan ik zelf wil. En dan komt het besef hoe snel je van een gezond lichaam naar een lichaam wat even niet meewerkt kan gaan. Van zeer actief tot niets. Proberen te blijven werken. Sporten en fietsen? Vergeet het maar. Een machteloos gevoel. Dan begint het relativeren. Mijn rug, vroeg of hoe laat herstelt die wel. Misschien moet ik meer geduld hebben. Share

Papa 7 februari 2020

Vandaag in 2004 verloor jij die oneerlijke strijd tegen longkanker. Ruim 2 jaar na de diagnose. Een gevecht wat nooit eerlijk is geweest, want we wisten vanaf het begin wie zou winnen. Ondanks lange trajecten van chemo werd het steeds duidelijker dat we je zouden verliezen. Een maand voor je 65e verjaardag. Technisch gezien je pensioen niet gehaald.
Soms vraag ik mij wel eens af hoe je leven er nu uit zou zien. Was je zo'n knarrige 80 jarige man, die vond dat alles vroeger beter was? Of stond je nog volop in de samenleving. Zou je nog gaan kamperen in het buitenland en genieten van de aardappelen met groente en vlees? Fluitend en kletsend met iedereen, zoals de deelnemers van het programma ' We zijn er bijna' van omroep Max.
Ik zal het nooit weten, want op die zaterdag 7 februari kwam er een einde aan je leven. Het verdriet krijgt een plek, maar is eenvoudig naar boven te halen door een herinnering of een actuele gebeurtenis. Herinneringen die soms onverwachts boven komen. Afgelopen week liep ik op het werk door de gang. Een collega zei: dat hoor je niet zo vaak meer. Ik vroeg: ' hoe bedoel je".
Nou iemand die fluitende door de gang loopt op het werk. Van wie zou ik dat meegekregen hebben .

Share