Blog 12 – Terugblik op een bijzondere koersdag

4 juni 2023 ----- Drie dagen na Alpe d’HuZes

Terwijl ik deze laatste blog schrijf zit ik in de trein naar Groningen. Gisteren zijn mams en ik rond middernacht teruggekomen uit Frankrijk na een busrit van 14 uur naar Steensel – overladen van fiets en koffers in de auto – en een relatief korte (1,5 uur) autorit naar huis. Gelukkig zaten onze rugzakken vol met snacks voor onderweg. Vandaag hebben we de koffers uitgepakt en draait de wasmachine lekker z’n wasjes. Ondertussen ben ik dus zelf weer richting Grun; tijd om het ‘normale’ ritme weer op te pakken. Dit leek me een mooie gelegenheid om terug te blikken op de koersdag van Alpe d’HuZes 2023 en daarmee mijn blogreeks af te ronden.

Eerst nog even een samenvatting van de woensdag, oftewel de dag vóór de koersdag. Om 8 uur stonden mams en ik in een trailer met een paar andere vrijwilligers broodjes te smeren voor de lunchpakketten. Ieder had z’n eigen station; boter smeren, beleggen, in folie wikkelen, turven. Een paar honderd broodjes passeerden zo onze ‘lopende band’. Daarna koffie gedronken met kennissen van familie die ook deelnamen aan het evenement. Nog wat tips meegekregen voor de fietstocht. Na de lunch thuis ben ik een half uurtje de benen los gaan fietsen door het dorp, en heb ik het afdalen in de beugels weer geoefend. Een warme douche en een vroeg diner (champignonsoep, pasta met kip en ragout, en custard) in het Palais des Sports voor het bekende koolhydraten stapelen volgden. Na het eten belde ik coach Berber nog even om de laatste dingen door te spreken. Voeding voor onderweg, kledingkeuze, etc. Daarna ging ik richting de sportzaal waar de bezinningsavond zou plaatsvinden. Op het podium waren er gesprekken met patiënten/nabestaanden, werd door Marco Verhoef het weerbericht voor de koersdag gepresenteerd, en zong Maarten Peters een aantal mooie nummers. Een avond met een lach en een traan. Rond half 9 trokken we weer de buitenlicht in om ons allemaal voor te bereiden op de grote dag. Eenmaal thuis legde ik al m’n fietskleding klaar, stalde ik m’n eten voor onderweg uit, bond ik mijn startbordje vast aan m’n stuur, en installeerde ik m’n fietsverlichting. Mams was ondertussen mijn broodjes voor het ontbijt aan het smeren (tijdsbesparing in de vroege uurtjes). Inmiddels stond de klok al op 22.00 uur, en de wekker om 02.00 uur. Ik had al een sterk vermoeden dat slapen toch een kansloze missie was en dat bleek inderdaad het geval. Na een woelige nacht met hooguit 2 uur slaap ging de wekker: het was koersdag.

Door de systematische voorbereiding van de dag ervoor kon ik zo m’n lijstje afwerken. Rillend van de kou en de spanning. Water drinken, twee bolletjes met jam en twee bolletjes met chocopasta wegwerken (dat was al de eerste uitdaging op dat tijdstip), bidons vullen, tanden poetsen, oefeningen doen voor m’n hamstring incl. de spiertjes losmaken met m’n foamroller (fijne uitvinding), fietskleding aantrekken, m’n shirtachterzakken vullen met eten + elektrolyten, windjack erover aantrekken, schoenen aan + helm op + handschoenen aan, lichtcheck. Ik was echt blij dat ik eindelijk m’n koersshirt aan kon doen, hij is zo mooi geworden met alle shirtsponsoren erop 😊 En toen was het zover. Om 02.55 uur liep ik met m’n fiets aan de hand het appartementencomplex uit. Het was muisstil en pikkedonker. M’n voorlamp verlichtte de hele weg voor me, dus dat was alvast een geruststellend idee. Rustig fietste ik het heuveltje op dat uitkwam op de slingerweg door het dorp. Daar kwam ik meteen wat auto’s tegen die onderweg waren naar beneden – vanaf 03.30 uur werd de berg afgesloten voor Nederlands verkeer vanwege de afdalende fietsers. Luid toeterend kwamen ze voorbij – het ging beginnen! Om 03.10 uur kwam ik aan bij het finishplein, waar alle fietsers die onder begeleiding wilden afdalen moesten verzamelen. Het was een zee van lichtjes, al die fietslampen. Ik denk dat er al wel 200 man stond te trappelen om weg te mogen. Ikzelf sloot ergens achteraan aan en probeerde het allemaal in me op te nemen. Onder begeleiding van een aantal motards begon de eerste groep onder luid gejuich al met hun afdaling.

Langzaam schoven we naar voren om een nieuwe startgroep te vormen. Na een minuut of tien was het onze beurt. Ik liet de rest lekker voor gaan om vervolgens achterin aan te sluiten. Samen met een ander meisje vormde ik de staart van de groep en daalden we meteen een steil stuk af dwars door het dorp. Een motard bleef achter ons als achterwacht. Ik kan het mooier maken dan het is, maar ik vond het allemaal megaspannend. Dit was de eerste keer dat ik op de fiets een berg af ging, en dan meteen in het donker om 03.20 uur bij een temperatuur van 5 graden. Terwijl ik in totaal misschien 5 minuten onder in de beugels (in plaats van met handen bovenop het stuur) had afgedaald in m’n oefenrondjes. Dat noemen we een vuurdoop. Na een minuut of twee reden we het dorp uit en begonnen de 21 bochten naar beneden richting het dorp Bourg d’Oisans. Een lange slinger van rode achterlampjes en witte voorlampjes vormden zich in de donkerte. Langzaam daalden we bocht voor bocht af. Ik durfde niet hard en het meisje voor mij ook niet, dus wij gingen samen op ons eigen tempo (oftewel: flink remmend) naar beneden. In elke bocht stonden de kaarsenvlammetjes te dansen in het donker. Deze kaarsen van deelnemers en supporters waren beschreven met boodschappen voor familie/vrienden/collega’s etc. en waren door de vrijwilligers al voor de afdaling aangestoken. Een bijzonder gezicht. Ondertussen hadden we de aansluiting met de groep verloren omdat die een veel hogere daalsnelheid hadden. Dat was niet erg, want de aardige motard bleef bij ons. Hij ging na een tijdje voor ons rijden om de weg te verlichten en stelde ons gerust dat we gewoon lekker op ons eigen tempo af moesten dalen. Dat was erg fijn. Na een tijdje zijn we in een bocht even stil gaan staan om het dalende verkeer – zowel auto’s als fietsers – langs te laten. Dat gaf ons mooi de tijd om de handen te ontspannen. Zoveel en zo lang remmen was ik niet gewend, dus een pauze was geen overbodige luxe. Daarna vervolgden we onze weg naar beneden. Onderweg herhaalde ik af en toe een quote die een vriendin had doorgestuurd: “Let it be hard. Let it be scary. And then do it anyway.” I did it, toch weer een overwinning op mezelf.

Na een afdaling van ca. 50 minuten kwamen we door de laatste bocht en stuurden we het vlakke op. Best gek gevoel even dat je ineens moet trappen, en niet meer vol je remmen in hoeft te knijpen. Ik moet zeggen dat ik erg blij was toen ik daar eindelijk reed. In het spoor van de motard reden we over de grote weg richting het centrum van Bourg d’Oisans waar de start zou plaatsvinden. Eenmaal daar sloten we achteraan aan bij de grote groep fietsers die daar al stond te wachten. Het was best fris daar beneden, dus ik was blij met m’n windjack en warme handschoenen. In de rij heb ik nog even gekletst met m’n ‘afdaalmaatje’, en wat gedronken & een reep gegeten om op te laden voor de klim. Het starten gebeurde in groepen, met een paar minuten ertussen, zodat we niet met één grote massa tegelijk de berg op zouden gaan. Na een tijdje wachten en opschuiven rolden we de hoek van een van de hoofdstraten om en zagen we op het plein de KWF boog staan: de start. Na een praatje van de organisatie en de burgemeester van het dorp klonk om 05.10 uur voor ons het startschot.

Het eerste stuk was eigenlijk de aanloop naar de berg vanuit het dorp, oftewel: lekker vlak. Een goede gelegenheid om de benen weer een beetje warm te trappen voordat het echte werk zou beginnen. Onderweg passeerden we een stroom wandelaars die al eerder waren vertrokken. Mooi om met iedereen dezelfde weg te ‘bewandelen’ richting de berg. En daar kwam dan de eerste bocht in zicht. Linksaf en daar begon het klimwerk: huppakee meteen een stijgingspercentage van 10%. De snelheid zakte meteen van 20 km/h naar 5 km/h. Daar schrok ik niet van, want als ik iets goed in m’n oren had geknoopt was dat ik m’n eigen tempo moest rijden. Het stuk met de eerste twee bochten (nummer 21 en 20) was het vooral een goed ritme zoeken en blijven peddelen. Niet teveel vooruit kijken, maar focus op het stukje asfalt voor je. Uiteindelijk kroop ik zo slow but steady omhoog. Ik moest soms wel lachen want op die steile stukken ga je soms even hard (of langzaam) als de wandelaars, maarja het is een beetje ongemakkelijk om zo naast iemand te blijven fietsen. Dus dan zet je er soms toch een tandje bij. Na een paar bochten besloot ik even te stoppen om te eten en drinken. Van coach Berber had ik duidelijke richtlijnen gekregen; 1 bidon water/sportdrank per uur en 60-70 gram koolhydraten per uur. In praktijk betekende dit voor mij onderweg blijven drinken en om het half uur een stop in een bocht om te eten en bij te drinken. M’n eerste stop was daar dus zo eentje van. Ook om uit te rusten van het steile stuk en natuurlijk om van het uitzicht te genieten. De zon was namelijk aan het opkomen en de toppen van de bergen werden met een rode gloed verlicht. Dat was een prachtig gezicht. Net als de kaarsen die in elke bocht stonden. Ondertussen was het ook tijd om m’n buff af te doen en de winterhandschoenen in te ruilen voor m’n zomerhandschoenen. Van klimmen krijg je het, heel verrassend, best warm. In etappes vervolgde ik zo mijn weg naar boven. Ik was blij dat m’n benen goed voelden en dat ik geen last had van m’n hamstring. Voor ik het wist stonden we in bocht 16, waar vrijwilligers van de bergfourage klaarstonden met dienbladen vol stukjes fruit, Sultana’s, pannenkoekjes etc. Iemand van de medische post waar ik toevallig naast stopte vroeg: ‘Hoe gaat het, Noor?’. Ik keek hem aan van huh, hoe weet je mijn naam? Tot ik me bedacht dat dat natuurlijk groot op mijn startbordje staat. Na een kleine stop stapte ik weer op de fiets. Al gauw kwam ik in gesprek met een jongen en fietsten we een eindje samen op. Dat is het leuke, je vraagt ‘Gaat ie goed?’ en er volgt een gezellig gesprek over waar iemand vandaan komt, waarom diegene hier fietst, hoe hun week eruit zag etc. In bocht 13 zei ik gedag omdat ik daar even wilde stoppen. Daar hebben we namelijk een kaars voor papa laten plaatsen. M’n fiets parkeerde ik tegen de wand en na twee rondjes langs alle kaarsen vond ik ‘m. Tja, dan sta je daar bij die flikkerende vlammetjes, in de stilte van de bergen met uitzicht op de besneeuwde toppen, terwijl er een stroom mensen langs wandelt/hardloopt/fietst van wie je weet dat ze hetzelfde doel als jij hebben. Een moment van bezinning.

Na een laatste blik op de kaarsen stapte ik weer op de fiets en trok ik mezelf op gang. Gelukkig was het de buitenbocht, die is wat vlakker dan de binnenbocht. In stilte reden we verder omhoog. Inmiddels was het al licht geworden, waardoor je de omgeving nog beter kon bewonderen. Elke bocht had een prachtig uitzicht en ik moest mezelf ervan weerhouden om telkens te stoppen. Dan zou het wel een hele lange tocht worden. Ik had in de tijd dat ik onderweg was – en dus had gevoeld dat m’n been het goed hield – al besloten dat ik sowieso een tweede keer omhoog wilde. Ik kon mezelf daarom vertellen dat ik straks nog een keer hierlangs zou rijden en dan dus nogmaals de mooie uitzichten tegen zou komen. Na een stuk door peddelen kwam ik aan in bocht 7; de Nederlandse bocht (Tour de France). Ook hier was er uitgebreide bergfourage, een medische post, een watertappunt en er waren zelfs Dixi toiletten. Ik heb geleerd dat niet hoeven plassen een teken is dat je te weinig drinkt, dus de plaspauze was een goed teken. Verder heb ik daar mijn bidons bijgevuld en wat stukjes fruit meegepakt. Ik keek ernaar uit om op m’n tweede klim nogmaals langs deze bocht te komen, want het is bekend dat hier elk jaar een goed feestje wordt gebouwd met veel supporters en gezellige muziek. Na de pitstop was het weer tijd om door te gaan. Het stuk dat volgde was gevarieerder dan ik had verwacht. We kwamen niet alleen rotswanden en vergezichten tegen, maar ook begroeide stukken en zelfs kleine watervalletjes. Als je naar boven keek kon je Alpe d’Huez zelfs zien liggen. Maarja, dan moet je stiekem nog wel een eindje. Eerst reden we nog door het dorpje Huez. Zo’n verandering in omgeving geeft weer wat afleiding van de toch wat opspelende vermoeidheid. Gelukkig bleef de adrenaline aanwezig om voor het slaaptekort te compenseren en lette ik nog steeds op mijn schema voor eten & drinken. Zo bleef het energielevel relatief op peil. Uiteindelijk bereikten we bocht 3. Hier kwam Alpe d’Huez echt in zicht. Maar ik was gewaarschuwd dat dat nog echt wel een pittig stuk was die laatste drie bochten. En dat bleek ook zeker het geval. De zon was inmiddels wel heerlijk gaan schijnen en de hemel was blauw. De omstandigheden waren echt super en ik besloot vlak na bocht 3 dan ook even te stoppen om van het uitzicht te genieten (en uit te rusten voor het laatste stuk). Wat hou ik van de bergen.

Na een fotomoment – herinneringen vastleggen – maakte ik me op voor de home stretch. Op m’n eigen tempo fietste ik de paar laatste bochten door, waarna we met een extra klimmetje de rand van het dorp bereikten. Hier begonnen er zich meer supporters langs de weg te verzamelen. Ze moedigden iedereen aan en riepen je naam (want startbordje was zichtbaar), en dat geeft je echt wel een extra boost moet ik zeggen. Na het kuitenbijtertje vlakte de weg daar in het dorp gelukkig wat af. Nu wist ik dat ik er echt bijna was. Ik fietste langs de cafeetjes, onder het tunneltje door en met een slinger draaide ik de straat in die naar de finish zou leiden. Daar stopte ik om papa’s foto uit m’n achterzak te halen. De foto die mama van hem maakte boven op de berg, toen ze samen op vakantie waren in de Franse Alpen. Het gebied dat hij zo lief had, en waar ik nu de Alpe d’Huez aan het beklimmen was. Ik was er bijna. Met zijn foto in mijn hand fietste ik de straat af, weer onder een tunneltje door en een flauwe bocht naar rechts. De emotie sloeg ineens toe. De (terugkerende) realisatie dat hij er niet meer is en ook nooit meer terug zal komen. Het bewustzijn dat ik zo graag had gewild dat hij me daar had zien fietsen. De spanning die van me af viel na al die maanden voorbereiding en het zo graag willen voltooien van de tocht als eerbetoon aan papa.  Maar ik weet dat hij er was, en dat hij altijd zal blijven. Dat hij me daar heeft zien fietsen. En dat hij dit een mooi eerbetoon heeft gevonden. Na een paar diepe ademteugen reed ik het laatste heuveltje op richting de finish. Wat een gevoel als je daar het hoogste punt bereikt. Je ziet de finishstraat voor je liggen, met wapperende vlaggetjes en mensen langs beide kanten van de brede weg luid klappend voor jou en iedereen die langs komt. Vanaf daar was het extra genieten. De benen lekker laten peddelen, de zon op de je hoofd, de wind door je haar. Op naar die finishlijn. Ik had met mama afgesproken dat ze links voor de finish zou staan, dus in die paar honderd meter zocht ik haar gezicht tussen de hoofdjes. En daar was ze! De glimlach veranderde in een grote lach en ik wapperde papa’s foto trots in de lucht. Zo kwam ik over de finish.

Een zucht van verlichting, ik had het gehaald! Bij de fouragetent volgde het weerzien met mama, die mijn beklimming via de app tot aan de finish had gevolgd. Een dikke knuffel natuurlijk – zo fijn om mams daar als supporter bij me te hebben. Na even nakletsen staken we de weg over om weer richting onze Airbnb te gaan. Uiteindelijk besloten we dat ik alvast vooruit kon fietsen zodat ik eerder thuis was – ik had ondertussen namelijk al verteld dat ik voor een tweede keer wilde gaan. Eenmaal aan belde ik even met Berber om de rit door te spreken en een plan de campagne te maken voor de tweede beklimming. Het plan: lekker eten wat je wil, warme douche, wissel van ondershirt & sokken, insmeren en voor de start wat drinken maar < 500 mL. Vocht had ik goed onder controle dus hoefde niet veel bij te drinken, anders krijg je klotsbuik :) En zo geschiedde. Inmiddels had ik er al een afdaling op zitten en was het licht, dus deze tweede afdaling vond ik veel relaxter. Onderweg nog even gestopt voor het mooie uitzicht en ook wel weer om de handjes wat rust te geven. Het zal heel wat oefenuurtjes duren voordat ik net zoals sommigen met 45 km/h van die berg durf af te zoeven. Het was trouwens maar goed dat ik m’n windjack aan had, want (1) dat is lekker warm, maar (2) houdt daarnaast ook goed alle vliegjes tegen die je om de oren vliegen. Rond 10.15 uur was ik beneden en fietste ik richting het startplein, waar ik mijn handschoenen en beenstukken gelijk uit deed. Het was namelijk flink aan het opwarmen door de zon. Ik werkte nog een reepje naar binnen en stapte toen weer op de fiets. De tijdsregistratie klokte m’n start om 10.36 uur. Echt een fijn systeem om je (tussen)tijden bij te kunnen houden, ook voor het thuisfront. Kreeg meteen een paar appjes van woooo tweede beklimming! Zo leuk. Daar gingen we weer, na een paar honderd meter vlak rechtdoor kwam daar de inmiddels bekende bocht naar links. Dit keer was dit steile stuk toch wat pittiger. Ik voelde m’n benen meer, maar het lukte wel om weer een goed ritme te vinden. Nu was het een kwestie van stoempen. En onderweg ook nog wel ruimte houden om te genieten van het uitzicht en de sfeer natuurlijk.

Na twee bochten deed ik m’n windjack uit, want het was echt warm. Eten, drinken, en weer door. Zo ging het de rest van de weg ook. Een groot verschil met de ochtendklim was de hoeveelheid supporters langs de kant en de muziek onderweg. In veel bochten was er een box aanwezig waar lekker muziek uitgepompt werd. Sommige mensen hadden onderweg ook een eigen boxje mee, dat was top voor wat extra motivatie. Ik keek inmiddels echt wel uit naar bocht 7, dat was aftellen. Eenmaal daar aangekomen voelde ik echt dat warme onthaal. Klappende mensen, de luide tunes van YMCA, dansende supporters en vrijwilligers. Heerlijk. De medische vrijwilligers deelden ook sponzen uit die je lekker uit kon knijpen over je hoofd en nek. Dat was een welkome verkoeling. Ondertussen vulden andere vrijwilligers je bidon bij en kreeg je wat fruit/pannenkoekjes/ontbijtkoek etc. aangeboden. Echt fantastisch al die vrijwilligers. Onder het meezingen van ‘laat de zon in je hart …’ stapte ik weer op de fiets om mijn weg te vervolgen. Wederom door het dorp Huez, waar dit keer nog meer mensen stonden aan te moedigen. Dat was echt super fijn en elke keer als iemand m’n naam riep volgde automatisch een grote glimlach. Sommige stukken werden echt wel even pittig. Maar de supporters slepen je erdoorheen. Uiteindelijk naderden we het bordje van Alpe d’Huez. Nog even proberen te lachen voor de fotograaf langs de kant van de weg. In eten had ik inmiddels weinig zin door de warmte, en überhaupt verzadiging, maar ik wist dat ik moest blijven eten én drinken. Ik pakte overal wel wat aan als het onderweg werd aangeboden. Kauwend op een dropje van iemand langs de weg fietste ik richting bocht 3. Best vermoeiend zo’n dropje kauwen, het duurde wel even voordat ik ‘m op had haha. Tegen de tijd dat ik het laatste stuk naderde bleef m’n hartslag redelijk hoog. Ik moest onder de 178 blijven om verzuring te voorkomen, en ik zat richting de 175. Toch nog maar weer een extra tussenstop vlak voor die beruchte laatste drie bochten. Even op adem komen, een bemoedigend klopje op de rug van een passerende wandelaar, een slokje drinken en hups, gaan met die banaan. Verstand op nul en blik op oneindig naar bocht 1 gefietst. Daar hield ik weer even pauze. Ik vroeg een vrouw naast me of ze een foto wilde maken van mijn rugzijde. Ik vond het wel een mooie plek om alle sponsorlogo’s te vangen, zo met de bergen en blauwe lucht op de achtergrond. Ik heb m’n shirt de hele dag met trots gedragen! Daarna kwam ik met haar aan de praat. Het bleek dat haar team vanuit Lourdes naar Alpe d’Huez was komen fietsen met zijzelf en nog twee anderen als begeleiding. Hoeveel km dat is weet ik niet, Google Maps zegt > 750 km in ieder geval. Een paar rustdagen en daarna de Alpe d’HuZes fietsen. Ongelooflijk. Mooi dat zulke gesprekken zo kunnen vormen na het simpelweg vragen of iemand een foto van je wil nemen.

Het was inmiddels rond 13.00 uur toen ik voor het laatste deel op de fiets stapte. Ik fietste weer het steile stuk omhoog het dorp in en ook hier had de supportersmassa zich uitgebreid. Ook mama stond daar langs de weg, want ons appartement lag bovenaan de zijweg. Even blij zwaaien! Muziek pompte uit de speakers (50 Cent – In Da Club) en de aanmoedigen zwollen aan. Dat was zeer welkom, want dat was echt een zwaar stukje. Heerlijk dat gevoel als je daar weer op het ‘vlakke’ was, even die spanning van de benen. Voor de tweede keer fietste ik onder de tunnel door en de bocht om richting de finish. Toen ik daar weer op het hoogste punt was zag ik dat zich nog veel meer mensen zich langs de finishstraat hadden verzameld. Ik had een glimlach van oor tot oor door al het gejoel en de persoonlijke aanmoedigingen die aanhield tot over de finish. Wat een ervaring. Hierna heb ik de route gevolgd voor de afdalers, want die kwam langs ons appartement. Daar ben ik het parcours afgegaan richting de Airbnb. Nogmaals lekker warm gedoucht en wat gegeten en gedronken. Hierna zijn mama en ik weer richting het parcours gelopen, naar de plek waar ze mij ook had aangemoedigd net. Daar hebben we de passerende fietsers, hardlopers, en wandelaars in de zon staan aanmoedigen. Sommigen leken nog fris en fruitig, maar de meesten zaten er flink doorheen. Fijn om die glimlach of een duimpje dan te zien wanneer je hun naam roept. Wel grappig als je in zo’n korte tijd heel vaak een bepaalde naam ziet langskomen, dat was in dit geval ‘Peter’. Na 45 minuten merkte ik al dat m’n armen moe werden van het klappen en dat m’n stem wat schor werd. Ik ben duidelijk geen doorgewinterde supporter. Tegen 17.00 uur gingen we terug naar het appartement. Daar plofte ik in de stoel, waar ik vervolgens lastig weer uit kwam. Nog een bolletje jam naar binnen gewerkt en wat andere versnaperingen. Van zo’n hele dag moeten eten op de fiets raak je toch een beetje in een raar ritme. Rond 18.30 uur ging ik me voor de laatste keer verkleden om aan te sluiten bij het laatste deel van de saamhorigheidsklim. Koerskleding weer aan, schoenen aan, helm op, bril op.

Het was maar een klein stukje afdalen richting bocht 3 en terwijl ik daar reed kwam me al een hele grote groep mij tegemoet. Het bleek dat ze wat eerder daar waren dan gepland, dus ik was blij dat ik eerder was vertrokken. Ik keerde in de buitenbocht om, liet iedereen passeren en sloot vervolgens achteraan aan. In rustig tempo fietsten we de laatste 3 bochten door richting het dorp. Het was wel even wennen in zo’n grote groep fietsen, want je moest zorgen dat je op die langzame snelheid wel recht blijft fietsen en ook niet ineens het achterwiel van je voorligger aantikt. Ging goed allemaal. Ook nog even naar mams gezwaaid die weer langs de kant stond te supporten :) De weg is jullie waarschijnlijk inmiddels ook wel bekend, dus fast forward naar de finishstraat. Daar stonden nog steeds heel veel mensen om iedereen te ontvangen. Mooi om de dag zo met zo’n grote groep af te sluiten. Na de finish ben ik weer teruggefietst richting het appartement om me om te kleden. Tegen 20.00 uur liepen we voor het avondeten richting Palais des Sports dat tot 21.00 uur open was. Dit keer stond er tomatensoep, nasi met babi pangang, en kwark op het menu. Het smaakte heerlijk. Niet alleen vanwege de rozigheid en de trek die ik had na zo’n fietsdag, maar ook vanwege de hoge kwaliteit van het eten al de hele week. Chapeau voor de chefs, het is niet makkelijk om voor 1000 man zulk lekker eten te bereiden. Na het avondeten zijn we weer richting het appartement gelopen en meteen in de pyjama gegaan. Ik had niet eens meer puf voor een Zweedse puzzel in bed. De oogjes gingen gelijk dicht.

Zo, dat was een uitgebreid verslag van de koersdag. Laat ik de vrijdag en zaterdag ook maar meepakken om het hele avontuur af te ronden. Vrijdagochtend zijn we met de kennissen van familie die we daar in Alpe d’Huez hebben ontmoet met de auto meegereden naar het dorp onderaan de berg. In het gemeentehuis stonden de kaarsen op nummer uitgestald om meegenomen te worden richting Nederland. Na onze kaarsen verzameld te hebben maakten we de rit weer naar boven (dat uitzicht gaat echt niet vervelen) en dronken we nog een kopje koffie samen. Eenmaal in onze Airbnb maakten we een begin met inpakken en aten we een late lunch. Daarna kreeg ik een appje dat mijn handschoen die ik verloren was op de berg gevonden was en in het Palais des Sports lag bij de gevonden voorwerpen. Hup, ik weer die kant op. Ik maakte van het loopje gebruik om onderweg ook nog langs de souvenirwinkel te gaan. Na mijn souvenir gekocht te hebben stond ik buiten onder de luifel te wachten tot de regen zou overwaaien. Ik zag daar iemand met foto’s van Photo Breton in de hand, onderdeel van die souvenirwinkel. Na geïnformeerd te hebben over die foto’s besloot ik zelf ook nog een kijkje te nemen binnen. Je hoefde enkel je deelnemersnummer in te voeren en dan verschenen alle foto’s waar jij op stond. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan want ze hadden een finishfoto van beide beklimmingen. Die heb ik besteld en ben toen weer naar huis gelopen. Daar weer wat ingepakt en op weg naar Palais des Sports voor ons laatste avondeten daar zijn we langs Photo Breton gelopen om de foto’s op te halen. Nog steeds heel blij met die keuze, soms moet je dingen gewoon doen :) Het avondeten was dit keer boeuf bourguignon met salade, appelmoes, en aardappelkroketjes, en kwark toe. Wederom heerlijk, en gezellig met onze busburen gegeten. Daarna was het naar huis om de laatste spullen in te pakken en broodjes te smeren voor de volgende dag. Een warme douche om de af te sluiten en toen lekker naar bed.

De wekker ging die zaterdag om 4.50 uur (voelde bijna als uitslapen na donderdag) en de geoliede machine werd opgestart. Eten, onszelf klaarmaken, bedden afhalen, koffer dicht, eten in de rugzak, deur op slot en sleutels in het sleutelkastje. Om 6.15 uur liepen we met onze koffers en m’n fiets in etappes de steile heuvel op richting het plein waar donderdag de finish stond. Gelukkig was het al licht. En droog, dus we konden rustig aan doen. Om 7.40 uur vertrokken we richting Nederland. Een laatste keer daalden we de berg af. Het uitzicht was zo mooi met die zon en blauwe lucht. Voor de bochten klonk wederom het inmiddels bekende ‘Baby shark’ om aankomend verkeer te waarschuwen. Eenmaal beneden zeiden we langzaamaan gedag tegen de bergen en trokken we noordwaarts, waar het landschap overging in glooiende heuvels. Na twee tussenstops, een paar dutjes, veel snacks, en 9 bingo rondjes kwamen we om 21.30 uur weer in Steensel aan. Daar hebben we onze koffers en m’n fiets overgeladen in de auto. Een blikje Fanta en reep Milka chocolade hebben ons goed wakker gehouden tijdens het laatste deel van de reis naar Hoofddorp. Wat een reis, wat een week. Het was heel fijn om weer thuis te komen.

Ik wist dat ik lang kon schrijven, maar 5 A4tjes is misschien wel een record voor mij. Inmiddels is het 01.00 uur ’s nachts hier in Groningen. Tijd om af te sluiten en naar bed te gaan. Mocht je tot hier gekomen zijn: ontzettend leuk dat je dit verslag hebt gelezen en mij misschien wel gevolgd hebt gedurende mijn hele Alpe d’HuZes avontuur. Bedankt voor alle support! It’s been a ride.

Blog 11 – Een zonnige dag met veel gezichten

30 mei 2023 ----- Nog 2 dagen tot Alpe d’HuZes

Vandaag wederom vroeg uit de veren. Gelukkig scheen er een zonnetje die de bergen mooi verlichtte. Mijn eerste stop van de dag was bij de medische post, voor een sportmassage. Daarna hebben mama en ik een kerkdienst bijgewoond hier in het dorp. In de zon zijn we weer naar huis gelopen voor de lunch. Tijd om wat te puzzelen en vervolgens weer richting Palais des Sports om wat dingen te regelen. Dit keer in mijn deelnemersshirt, want om 16.00 uur stond de deelnemersfoto op het programma. Met 5000 man stonden we onder de finishboog te zwaaien. Er moest een hoogwerker aan te pas komen voor de fotograaf om al die mensen in beeld te krijgen. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Daarna weer een loopje naar de AirBnB, waar ik toch maar heb toegegeven aan de vermoeidheid. Even een dutje gedaan. Rond 17h gingen mama en ik wederom richting Palais des Sports, dit keer voor ons avondeten. Op het menu stond vandaag tomatensoep, Japanse groentecurry met kip en salade, en een lavacakeje toe. Dat was smullen. Aan het eind van de avond heb ik een vrijwilligersuurtje gedraaid in de spoelkeuken. Leuk om ook een kijkje te kunnen nemen achter de schermen van zo’n evenement. Ongelooflijk wat voor werk en mankracht daar in zit. Het was trouwens erg gezellig in de trailer waar de spoelkeuken was opgebouwd, gekletst met andere vrijwilligers en tips gekregen voor de tocht van donderdag. Als kers op de taart kreeg ik ook nog twee lavacakejes mee naar huis. Eentje daarvan is uiteraard al op, 3x raden wie dat was: mams of ik. Met dat raadsel sluit ik deze dag af. Ik ga me klaarmaken om bovenin het stapelbed te kruipen. Groetjes!

Blog 10 – M'n eerste rondjes fietsen door Alpe d’Huez

29 mei 2023 ----- Nog 3 dagen tot Alpe d’HuZes

Het is inmiddels 21.00 uur, maar ik vind het fijn om voor het slapen even de bezigheden van de dag op papier te zetten. Het zijn zoveel indrukken, dus zo kan ik het later nog eens rustig teruglezen.

Vanmorgen was ik om 6.30 uur alweer wakker. Ik kon niet meer slapen (dit wordt het thema van de week denk ik), dus we zijn de dag maar lekker vroeg gestart. Toen we door de gordijnen keken zagen we tot onze verrassing een heldere lucht. Dat was een opsteker! Na een ontbijt met de busbroodjes van gister en een warme douche gingen mama en ik naar het Palais des Sports om mijn startbordje op te halen. Daar werd ik ook wat moed ingesproken door de lieve vrijwilligers, iedereen is heel aardig :) Daarna hebben we kaarsetiketten gekocht die we kunnen beschrijven en op een kaars kunnen plakken. Deze kaarsen worden in de bochten van de Alpe d’Huez geplaatst en zullen de berg verlichten tijdens onze start in het donker. Na een korte wandeling kwamen we aan bij de lokale Spar, waar we onze boodschappen voor de week konden scoren. Op de weg terug kwamen we langs een souvenirwinkeltje – dat betekende op zoek naar koelkastmagneet. Met twee mooie magneten in de pocket (letterlijk en figuurlijk) vervolgden we onze afdaling naar de AirBnB. Eenmaal thuis heb ik snel geluncht en m’n fietskleding aangetrokken. Het was namelijk tijd voor een uurtje training. Eerlijk gezegd zat de spanning al vrij hoog. Zorgen om het leren afdalen en hoe mijn been het zou houden in de heuvels. Adem in, adem uit en gaan. Het was gelukkig erg lekker weer, de zon scheen zelfs. Goed dat ik me had ingesmeerd :) Na een keertje de heuvel op en neer bij ons appartement ging ik echt op pad. Ik was zeker niet de enige – overal in het dorp zag je mensen de heuvels op zwoegen of af zoeven. Iedereen in training voor de rit. Ik heb een aantal rondjes door het dorp gemaakt, op de bonnefooi. Het ging best goed met m’n hamstring (even afkloppen) en een paar stukjes afdaling in de beugels geprobeerd. En ik ben niet eens verdwaald geraakt; een hele prestatie. Tussendoor ben ik natuurlijk wel een aantal keer gestopt om het uitzicht te bewonderen. Elke keer een realisatiemoment dat ik echt van de bergen hou.

Na de zonnige rit weer gedoucht en wat aangerommeld. Daarna weer een tochtje richting Palais des Sports om langs de medische post te gaan. Daar kun je sportmassages krijgen, super fijn dat ze dat hier hebben. De spanning van de hamstring gehaald. Morgen weer een tripje :) Na een uurtje thuis gingen we weer richting Palais des Sports voor ons avondeten. Ze hebben het goed georganiseerd daar: je maaltijdticket wordt gescand, je krijgt een dienblad en langs het buffet wordt alles als een geoliede machine opgeschept. Voor je het weet sta je in de volle eetzaal met een dienblad vol lekkers. Vandaag stond er kippensoep, aardappels met gehaktballetjes en groente, en een vers bakje aardbeien op het menu. We zochten een leeg plekje en schoven aan bij mensen uit Gimmert. Oftewel: Gemert. Erg toevallig, want daar hebben we met de voetbalmeiden vaak meegedaan aan het Bourgondisch voetbaltoernooi. Nou, meteen voer voor gesprek. Zo vloog de tijd voorbij. Na het inleveren van onze dienbladen vertrokken we richting de sportzaal waar het avondprogramma zou plaatsvinden: de geldbestedingsavond. Hier vertelde een professor over het onderzoek dat hij heeft kunnen financieren dankzij het ingezamelde geld van Alpe d’HuZes & KWF. Heel mooi om die kant van het evenement te beluisteren. Dit is uiteindelijk ook waar we het voor doen; een betere toekomst. De avond werd afgesloten met het mooie nummer ‘Dichterbij de hemel kom je niet’ van Maarten Peters. Samen met het zien van de Alpe d’HuZes beelden toch weer een brok in de keel. Na de afsluiting liepen we in de rust terug naar het appartement. En nu zit ik hier onderin het stapelbed dit stuk te schrijven.

Tot zover mijn poging tot het schrijven van een ‘korte’ blog. Ik ga zo m’n bed in, morgen weer een drukke dag voor de boeg. Tot dan!

Blog 9 – De tweede etappe: Steensel – Alpe d’Huez

28 mei 2023 ----- Nog 4 dagen tot Alpe d’HuZes

Ik schrijf deze blog vanuit de bus terwijl ik af en toe uit het raam kijk om het landschap te bewonderen. Wat is Frankrijk toch mooi. Momenteel rijden we langs Toul (zie ik net op een bord). Vanmiddag is er bingo aan boord, dus ik dacht: laat ik nu maar alvast even m’n laptop erbij pakken om een stukje te schrijven.

Na een korte nacht stonden we stipt om 04.00 uur naast ons bed. Binnen een half uur waren we gedoucht, aangekleed, en ingepakt. Toen we de gang op liepen om onze bagage naar de bus te brengen stond er een papieren tasje voor onze deur: ons ontbijt! Heel fijn dat ze zo aan alle Alpe d’HuZessers hebben gedacht :) Om 4.40 uur stapten we de bus in en zochten we een plekje onderin de dubbeldekker. Gesettled en wel vertrokken we stipt om 05.00 uur richting Best – de tweede opstapplaats. Vanuit hier vervolgden we met een afgeladen bus onze weg naar de Alpen. Een korte samenvatting van de bezigheden: een beetje naar buiten staren, dutten, en snackjes eten. Op de tussenstop in Luxemburg konden we even bijtanken (letterlijk en figuurlijk) in de zon. Ik werd verleid door de pain au chocolat, dus we namen er twee mee in een zakje. Eenmaal terug bij de bus kwam het bericht ‘panne’. Uhoh… Toen hebben we maar rustig onze pain au chocolats in het zonnetje opgegeten en de motoren en caravans bekeken die met grote regelmaat langs kwamen rijden op de parkeerplaats. Uiteindelijk konden we een half uurtje later weer onze weg vervolgen door een spoedreparatie van onze fijne buschauffeurs.

Oh het is na ons kopje soep tijd voor de bingo hoor ik! Nou, ik rond het voor nu even af en dan schrijf ik vanavond verder :)

----

Nou, daar zijn we weer. Het is inmiddels 21.45 uur en tijd voor bed. Maar ik vind het wel fijn om even rustig de dag af te sluiten met deze blog. Na de bingo ging het eigenlijk vrij vlot, voor we het wisten waren we al halverwege Frankrijk. Talloze blokjes fudge, sultana’s, Knoppers en broodjes later begonnen de heuvels geleidelijk over te gaan in meer bergachtig gebied. Rond 18 uur kwamen de Alpen echt in zicht. Wat een imposant gezicht, die witte bergtoppen in de verte. Het weer begon wel om te slaan; van strakblauw met 27 graden werd het ineens 14 graden met dreigende luchten. De wolken hingen rondom de bergtoppen en het begon te regenen. Mama sprak de wijze woorden: ‘Wat vandaag valt kan morgen niet vallen.’ We bekijken het dag voor dag. Toen kwamen we een rotonde tegen met een groot kunstwerk van een wielrenner - het teken dat we de Alpe d’Huez naderden. En daar begon de berg ineens; een bocht naar links en hoppa meteen 11% omhoog. Al ‘baby shark’ toeterend (om dalend verkeer te waarschuwen) in de bochten stegen we tot steeds grotere hoogten. Het uitzicht was niet te beschrijven, ik vond het heel indrukwekkend. Daarbij ook meteen de realisatie hoe steil de berg daadwerkelijk is. Ik merkte dat ik dat nu pas in me op kon nemen, wanneer je het met je eigen ogen kan aanschouwen. Ondertussen was de regen wat geminderd, maar was er af en toe wel een bliksemschicht te zien. Om 19.30 uur reden we het grote terrein voor Palais des Sports (waar veel van de activiteiten plaatsvinden) op. Daar werden de koffers op hoog tempo uitgeladen en ook mijn fiets werd kundig uit het ophangsysteem van de fietsaanhangwagen gehaald en aan mij overhandigd.

Daar stonden we dan, bepakt en bezakt midden in Alpe d’Huez. Nu was de volgende missie om onze AirBnB te vinden. Google Maps gecheckt en hups met koffer en fiets aan de hand richting de rotonde. Daar checkte ik even welke afslag we ook alweer moesten nemen, maar wacht… Typisch Noor, ik had ons precies de verkeerde kant op geleid. Omkeren en door. Het was inmiddels begonnen met regenen en we waren erg moe. Gelukkig was mijn tweede navigatiepoging wel succesvol, tot aan het gebouw. Uiteindelijk maar de AirBnB host gebeld die ons aanwijzingen gaf. Het bleek dat we er vol langs waren gelopen, iets met 15 uur reizen… Koffers en fiets de trappen op, door de schuifdeuren, en daar was de verlossing. Meteen om het hoekje was ons appartement. Met behulp van de sleutelcode konden we zo naar binnen. Daar kwam de zucht van opluchting: we waren er. Eerst maar een broodje gegeten en een kopje thee gedronken om een beetje bij te komen. Daarna kreeg ik ineens energie (geen idee waarvan) en stond ik in ‘uitpak stand’. Als een razende rennie ging ik de rugzakken en koffers uitpakken, en alles een plekje geven in het appartement. De kaarten en foto’s mooi in het zicht zodat ik daar naar kan kijken voor extra motivatie. Een leeshoekje met kranten en boeken van mama. Al mijn eten voor de koersdag (Snelle Jelle, krentenbollen, repen, winegums etc.) bovenop de koelkast. Toiletspullen netjes verspreid over de wastafel en in het badkamermeubel. En al onze kleren in de kast, met al mijn fietskleding per categorie uitgestald zodat ik overal makkelijk bij kan. Toen begon de vermoeidheid me toch wel in te halen. Snel een warme douche genomen en nu zit ik op een relax stoel deze blog te schrijven. Mama ligt al lekker in het stapelbed (beneden, ik mag zo het trappetje op). Morgen staat er weer van alles op het programma, maar voor nu vooral: slapen. Bijtanken en alles rustig laten bezinken. Zoals we thuis altijd zeggen: morgen weer een dag.

Blog 8 – De eerste etappe: Hoofddorp – Vught – Steensel

27 mei 2023 ----- Nog 5 dagen tot Alpe d’HuZes

Morgen is het zover, dan vertrekken we richting de Alpen. Ineens staat hetgeen waar ik 9 maanden naartoe heb geleefd nu echt voor de deur. Best een gek idee en ik moet het nog even laten binnenkomen merk ik. De afgelopen week was het nogal rennen en vliegen. Naast het treffen van de allerlaatste voorbereidingen wilde ik namelijk voor vertrek ook mijn scriptie inleveren. Het voelde als een vrij grote climax, maar spoiler alert; het is gelukt. (Welgeteld een half uur voor vertrek heb ik op de verzendknop kunnen drukken – typisch Noor)

Begin deze week verscheen een bericht in de deelnemersgroep dat het weer voor volgende week erg onvoorspelbaar is. Een blik op de weersverwachting boezemde me eerlijk gezegd wel een beetje angst in. Hup, Noor weer naar de Decathlon. Toch nog wat extra kledingitems gekocht om mijn kledinguitrusting volledig te maken – één van de belangrijkste tips die we de afgelopen maanden kregen was namelijk te pakken voor álle soorten weersomstandigheden. Het blijven de bergen, en het weer laat zich daar nu eenmaal lastig voorspellen. Gelukkig wist een vriendin mij ook weer gerust te stellen: “Noor, Nederlands weer is ook zo onvoorspelbaar als wat en daar leef je ook al 26 jaar in. Dus 26 jaar onvoorspelbaar weer of 1 dag op een Franse berg onvoorspelbaar weer, ongeveer hetzelfde.”

Donderdagavond reisde ik terug vanuit Groningen naar Hoofddorp, bepakt en bezakt met alle laatste benodigdheden (bijv. extra elektrolyten, m’n opladers, koptelefoon). En een kilo wortels die het niet fijn zouden vinden om 1,5 week in mijn koelkast te blijven liggen. Vrijdagochtend nog een rondje dorp gedaan om foto’s op te halen die als support mee gaan richting Frankrijk, m’n flyer afgeven bij de AH XL Hoofddorp waar ik in juli een statiegeldactie mag houden, en langs de Kruidvat – want Kruidvat. Daarna volle dag aan scriptie en tussendoor steeds dingen klaarleggen op het logeerbed op zolder, uiteraard in nette stapeltjes om wat overzicht te houden. Gelukkig had ik van tevoren wel al een paklijst gemaakt (eindelijk een keer op tijd iets voorbereid), wat hielp bij het stroomlijnen van het proces. M’n hoofd was duidelijk al bezig met alles in goede banen leiden, want om 06.00 uur stond ik al naast m’n bed; slapen ging niet meer door alle lijstjes die door m’n hoofd zoefden. De uren die volgden waren een afwisseling van laptopclub en inpakstress. Voordeel: ik heb m’n traploopdoel wel gehaald.

Om 13.30 uur was ik dan eindelijk gereed. De laptop kon dicht (want scriptie dus ingeleverd jippie), en de koffer en m’n fiets konden in de auto geladen worden. Uitgezwaaid door Luuc en Peter in de volgauto voor een stukje achter ons aan vertrokken mama en ik voor onze eerste etappe richting het zuiden. Onderweg maakte ik natuurlijk de zak fudge al open, want wat is een roadtrip zonder snacks? Na een uurtje maakten we een tussenstop in Vught, waar we gezellig op bezoek gingen bij een nichtje van papa en haar man. We kregen een lekker zelfgebakken (een echte Kieboom) stuk taart en kletsten gezellig bij. Daarna werden we voor de tweede keer uitgezwaaid. Nu gingen we op weg naar onze eindbestemming van vandaag: Steensel. Vanuit hier vertrekt de bus van Alpe du Best waarmee we samen met andere Alpe d’HuZessers naar de Alpe afreizen.

Rond half 6 draaiden we de parkeerplaats op van het hotel waar we verblijven. Eerst de kamersleutel opgehaald en onze keuze voor het diner doorgegeven. We hebben de tassen op de kamer gezet en zijn toen mijn fiets uit de auto gaan laden. Voorwiel er weer in gezet en ondertussen ook de ketting er weer op gelegd die ondertussen was gaan schuiven. De laatste trip was voor de grote koffer. Om 18.15 uur zaten we als eersten aan tafel voor het avondeten. Het was een lange dag geweest en we wilden een beetje op tijd in bed liggen. Het eten was erg lekker; ik had gekozen voor de aspergesoep vooraf en de varkenshaas als hoofdgerecht. Na m’n laatste frietjes werd ik geïnformeerd dat ik mijn fiets bij de aanhanger van de bus kon afleveren zodat de buschauffeurs deze alvast konden inladen voor morgenvroeg. Ik had nog nooit eerder zo’n ophangsysteem gezien, dus dat was wel leuk. Toen ik terugkwam in de eetzaal vertelde mama dat er nog een dame blanche aan kwam. Dat was een aangename verrassing! Drie bollen ijs met een toef slagroom en warme chocoladesaus. Een mooie afsluiting van de dag. Het was nog heerlijk weer buiten (voelde als een zomeravond) dus ik ben buiten nog even gaan bellen met m'n 'support netwerk'. Fijn om de support te voelen van vrienden en familie, dat helpt enorm op zulke momenten. Toen was het al gauw bedtijd, want de wekker staat om 04.00 uur. Tot morgen!

Blog 7 – Fotoshoot in koerskleding & laatste voorbereidingen voor vertrek

[Foto credits: Anke van der Meer]

18 mei 2023 ----- Nog 13 dagen tot Alpe d’HuZes

Toen ik afgelopen najaar aan dit Alpe d’HuZes avontuur begon, wist ik al dat ik mijn reis naar de Alpen vast wilde leggen. Ik vind het altijd leuk om fotoboeken door te bladeren en oude video’s terug te kijken; om terug geslingerd te worden naar een mooie vakantiebestemming, een leuke gebeurtenis of, in dit geval, een bijzonder evenement. Om alles nog een keer te kunnen herbeleven. Om die reden hou ik sinds oktober al een soort videodagboek bij van mijn ervaringen. Leuk voor later.

Daarnaast leek het mij ook heel tof om – voor het eerst in mijn leven – wat professionele foto’s te laten maken. In vol ornaat uiteraard; met mijn fiets en in mijn wieleroutfit. Eind vorig jaar klopte ik daarom aan bij mijn oude mentor uit klas 3, fotografe Anke van der Meer, met de vraag of zij mij hierbij wilde helpen. Een volmondige ‘ja’ volgde en voor ik het wist werd ik uitgenodigd om langs te komen in haar fotostudio. “Aangezien dit zo'n bijzondere aanleiding is, zou ik het leuk vinden als het maken van een portret van jou dan mijn bijdrage is aan jouw tocht.” Zo’n mooi gebaar.

En zo geschiedde. Vorige week zaterdag stapte ik op m’n racefiets richting Anke’s nieuwe studio in Halfweg. Het was heerlijk zonnig, precies het weer waar we op gehoopt hadden. Na een kwartiertje trappen stuitte ik op een wegversperring, waardoor ik mijn pas getrainde navigatie skills meteen op de proef kon stellen 😉 Met een omweg eindigde ik uiteindelijk op bekend terrein en na stevig doortrappen kwam ik gelukkig precies op tijd aan. En daar zagen we elkaar dan na meer dan 10 jaar! De tijd leek gewoon een sprong te hebben gemaakt, want het voelde meteen als vanouds. Bijzonder, en ik zie het als een goed teken 😊 We namen de fiets verticaal in het kleine liftje mee omhoog naar de studio, waar we eerst een uurtje hebben bijgekletst. Een mooie gelegenheid om ook meteen wat van haar werk te bewonderen. Anke houdt zich vooral bezig met portret en documentaire fotografie. Er gaan prachtige verhalen schuil achter haar foto’s en het is mooi om te zien hoe ze die met haar lens weet te vangen. Mijn interesse in fotografie is in ieder geval weer getriggerd.

Na een korte voorbespreking zijn ook wij met camera en al op pad gegaan. We hadden het geluk dat de studio dichtbij recreatiegebied Spaarnwoude ligt. We hoefden enkel het graffiti tunneltje onder de weg door, de spoorwegovergang over, en daar stonden we dan tussen de weilanden. We begonnen met wat portretachtige foto’s; helm op, helm af, bril op, naast de fiets, op de fiets. Ondertussen liep Anke met haar camera om me heen om uit allerlei hoeken beelden te schieten. Als ik zeg ‘fotograaf in actie’ kun je dat vast voor je zien 😉 Was wel even wat nieuws zo’n lens op 30 cm van je gezicht, maar ach alles went. “Je mag ook wel serieus kijken hoor.” Normaal kan ik zo goed mijn bedenkelijke blik opzetten. “Ja, maar ik moet alleen maar lachen als ik jouw richting op kijk.” Beter zo dan andersom zullen we maar zeggen haha. Vervolgens gingen we door met de fietsfoto’s, oftewel: Noor in beweging. Om een beeld te schetsen: Anke op haar hurken langs de kant van de weg of in het veld, en ik schoenen inklikken – voorbij fietsen – remmen – uitklikken – omkeren – inklikken – andere kant voorbij fietsen etc. Dat allemaal tegen een achtergrond van weilanden met koeien en een strakblauwe lucht. Het leverde mooie plaatjes op!

Daarna maakten we nog een aantal portretfoto’s op een houten overgang van weg naar weiland. Ik had bewust een tweetal foto’s van papa in de bergen meegenomen om te laten vastleggen. Onze gedeelde liefde voor fietsen en de bergen. Ook dat heeft Anke mooi weten te vangen. Tot slot wilde ik graag een foto maken speciaal voor mijn shirtsponsoren. Zonder hun bijdrage had ik namelijk niet de mogelijkheid gehad om met zo’n mooi shirt de Alpe d’Huez te beklimmen. Toen die erop stond was het een wrap. Terug in de studio liet Anke me op haar camera alvast een reeks foto’s zien en ook daar verscheen mijn lach. Ik heb bewondering voor mensen die zo’n goed oog hebben voor compositie, schaduw & licht, beweging etc. Na wat nakletsen stapte ik met een goed gevoel weer op de fiets richting huis. Dankbaar voor deze bijzondere middag, en weer een ervaring rijker.

Bedankt lieve Anke! Voor je tijd, de gezelligheid, en het creëren van deze blijvende herinnering. Voor mij heel waardevol. Mooi hoe paden na zoveel jaar weer kunnen kruisen.

De rest van deze week staat vooral in het teken van voorbereidingen treffen. Ik heb met coach Berber gebeld over m’n paklijst, voeding en materiaal. Fijn om dat samen met iemand door te kunnen spreken als je wat overweldigd raakt 😊 Mijn fiets heeft inmiddels een onderhoudsbeurt gehad, alles is in orde. Ondertussen blijft het lijstje ‘laatste benodigdheden’ zich uitbreiden. Het is maar goed dat ik op 5 min fietsen van de Decathlon woon, dat scheelt me een hoop tijd voor al die kleine dingen waarvan ik ineens bedenk dat ik ze nodig heb (bijv. extra elektrolyten, smallere bidon, een ondershirt voor warm weer). Van een collega en een vriendin kan ik daarnaast nog een aantal essentials lenen, zoals arm- en beenstukken en overschoenen. Super fijn dat ze zo met me meedenken!

Dit weekend weer naar de fysio, zoetigheid inslaan voor de benodigde energie onderweg (jeej), een trainingsritje maken, sportdrank uittesten, en een begin maken met de koffer inpakken. Volgend weekend vertrekken mama en ik namelijk al richting het zuiden. De tijd vliegt echt. Ik vind het best spannend allemaal, maar voor nu gaat de focus op de dingen waar ik invloed op heb; ‘control the controllables’. Oh ja, en scriptie inleveren volgend weekend. Klein detail.

Als je tot hier bent gekomen: leuk dat je dit hele verhaal hebt gelezen! Tijd om af te ronden. Volgende week volgt de laatste blog voor vertrek. Tot dan!

-------------------------------------------------------------------------

Mocht je Anke’s werk willen bewonderen kan dat hier: 

      - Website: Home | Anke van der Meer

      - Facebook: Anke van der Meer | Facebook

      - Instagram: @ankevandermeer

Blog 6 – Koerskleding ophalen & de Nederlandse natuur verkennen

10 mei 2023 ----- Nog 21 dagen tot Alpe d’HuZes

Op zondag 30 april ben ik samen met mams naar Sportcentrum Papendal afgereisd voor de kick-off. Onderweg kwamen we al een aantal motorrijders tegen met een Alpe d’HuZes hesje aan, dus we wisten dat we goed zaten. Het was een zonnige dag en de bossen rondom Papendal zorgden voor een fijne aankomst op het complex. Het belangrijkste doel van de dag: mijn koerskleding ophalen. Ondanks de drukte in de ‘kledingzaal’ kon ik zo doorlopen richting de tafels voor individuele deelnemers. De aardige vrijwilligers van de kledinguitgifte werkten als een geoliede machine: je liet je pakbon zien, ze zochten je kledingpakket op, je zette een handtekening op de namenlijst, et voila. We zochten even een rustig plekje in de zaal op om het pakket open te maken en ik moet zeggen dat het toch wel een realisatiemomentje was. Ineens zie je voor het eerst je wielershirt - met alle sponsoren die jou steunen - waarin je straks de Alpe d’Huez mag beklimmen. ‘Over een paar weken sta ik daar, aan de voet van de berg.’ Het toverde wel een glimlach op m’n gezicht. Het voelt nu nog tastbaarder.

Die avond kwam ik weer terug in Groningen. Krentenbollen klaarleggen en vroeg naar bed. De volgende dag ging ik namelijk vroeg op pad; er stond een trainingsrit van 3 uur op het programma. Met hulp van Eline had ik een mooie route door Groningen en Drenthe gevonden. Met hartslag 116 (zenuwachtig? welnee…) stapte ik maandag rond 7.30h op de fiets voor mijn langste solorit tot dan toe. Nadat ik Groningen stad was doorkruist voerde de route me richting Haren, Vries, Tynaarlo, Schipborg, Anloo, Annen, Zuidlaren, De Groeve en Kropswolde. Vanuit daar fietste ik links langs Hoogezand (m’n oude woonplaats) richting het Zuidlaardermeer, om vervolgens door het natuurgebied weer naar Groningen te kruisen. Het was heerlijk fietsweer en ik heb weer een heleboel van de mooie omgeving mogen ontdekken. Hoewel ik geen fietscomputer heb kon ik gelukkig op m’n Google Streetview voorbereiding vertrouwen - en Google Maps toen ik toch ergens een verkeerde afslag had genomen. Al met al een geslaagde ochtend.

Wel wat pijntjes na de rit, dus die vrijdag ben ik pas weer op de fiets gestapt. Door de zuidwester wind pakte ik meteen maar m’n nieuwe route door het natuurgebied om met tegenwind wat tempoblokjes te kunnen oefenen. Vooral een test om te kijken hoe het met de hamstring staat. Nog niet ideaal, maar het ging redelijk oké. De Schotse Hooglanders en de zon maakten het best een aangenaam trainingsritje. Zaterdag weer langs de fysio voor een behandeling en ’s avonds voorbereiden voor de dag erop. Die stond namelijk in het teken van m’n eerste toertocht: de Utrechtse Heuvelrug toertocht (80km). Gelukkig niet alleen, maar gezellig samen met coach/vriendin Berber.

Rond 08.00 uur stapte ik die zondag op de fiets richting het station om daar te trein te pakken naar Weesp. Vanaf daar was het maar een paar minuutjes peddelen richting TFC Weesp, waar we zouden starten. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar het bleek heel low key te zijn. Er stonden her en der wat fietsen tegen het hek geparkeerd van (voornamelijk) mannen die rustig aan de koffie zaten in de kantine. Op de parkeerplaats wachtte ik Berber op die in mum van tijd de wielen onder haar fiets had gemonteerd en klaar was voor actie. Ik kreeg de leiding over de navigatie omdat de fietscomputer enkel op mijn stuur paste. Degenen die mij een beetje kennen weten dat dat een best spannende zet is 😉 Met wat spetters vertrokken we richting de Vecht, waar onze tocht echt begon. We fietsten in rustig tempo door de weilanden, langs rivieren, door bosgebieden en villawijken. Tussendoor kwamen we ook langs Paleis Soestdijk, waar we een pitstop maakten. Met de navigatie ging het wonderbaarlijk goed, mede ook doordat de fietscomputer begon te piepen als we fout reden. Maar dat gebeurde maar twee keer :) Hoewel er onweer en regen was voorspelt zaten we na 55km rustig in het zonnetje aan de Fristi tijdens onze pauze. Soms moet je een beetje geluk hebben. Via Kortenhoef en Ankeveen maakten we vervolgens ons rondje af om tegen 14 uur weer in Weesp aan te komen. Daar stonden de kaasstengels en kaasblokjes ons al op te wachten. Dat is een welkome bijkomstigheid van zo’n georganiseerd evenement. Berber stapte na onze pauze weer de auto in en ik klom weer in de pedalen om richting station te keren. De onweer en regen bleek toch nog in de lucht te hangen, want tijdens het kwartiertje van station Hoofddorp naar huis brak de hemel open. Het deed me weinig, want ik was allang blij dat we die 80km droog waren doorgekomen. Thuis de sokken uitgewrongen en lekker onder een warme douche gestapt. Die avond ben ik moe maar voldaan weer op de trein richting Groningen gestapt.

Deze week staat er wat rust op het programma. Die tijd kan ik mooi gebruiken om de reis voor te bereiden; wat ik mee moet nemen, wat ik nog moet kopen, hoe ik de koersweek ga invullen etc. Lena Lijstje kan aan de slag. Maar het biedt ook ruimte om te reflecteren op de afgelopen maanden. De hobbels, de persoonlijke overwinningen, de reden waarom ik dit avontuur ben begonnen, de lessen die ik onderweg heb geleerd. Het gaat voor mij veel verder dan fietsen en het is goed om jezelf de tijd te gunnen om daar bij stil te staan.

Motto van de maand mei: ‘Progress is not linear’ (Maria Montessori, 1946)

Blog 5 – Kilometers maken in NL en Frankrijk

23 april 2023 ----- Nog 38 dagen tot Alpe d’HuZes

Het is twee maanden geleden dat ik een ‘normale’ blog heb geschreven, dus hoog tijd om jullie bij te praten. Laat ik maar beginnen met het mooie nieuws dat mijn nieuwe streefbedrag van 7500 euro behaald is. Het blijft mijn verwachtingen overtreffen. Allemaal dankzij jullie steun, dus ontzettend bedankt! De koersweek komt steeds dichterbij, dus het is voor mij tijd om een eindsprint in te zetten. Op naar de 8000 :)

Laat dit een mooi bruggetje zijn naar het fysieke deel van de eindsprint. Het eind van de winter stond in het teken van tempo en kracht uitbouwen. Zelf in de ACLO gym op de eenzame oude spinningfiets, maar ook samen met anderen in de spinningles. In de weekenden sprong ik vaak op de stadsfiets voor een retourtje Zandvoort en bleef ik rondjes in de buurt maken om te wennen aan de racefiets.

Samen met Eline, vriendin en oud-huisgenootje, maakte ik in maart m’n eerste officiële buitenrit in de omgeving van Wageningen. Leuk om weer even in m’n oude woonplaats te zijn en in die hoek van Gelderland de natuur verder te verkennen. Het was ook de vuurdoop voor de klikschoenen. In m’n hoofd had ik alle scenario’s al doorlopen, maar gelukkig bleven de valpartijen me (deze dag) bespaard. Eindstand: mentale barrière doorbroken.

De week erop reisde ik af naar Zuid-Frankrijk. Niet om te bakken in de zon, maar voor een weekend samenzijn met familie (nichtjes en zus van papa) en een daaropvolgende midweek voor training. Door de wandelingen, fietstochten langs de kust, en uitgebreide kooksessies - echt Kieboom - waren we goed voorbereid op de Franse heuvels die ons te wachten stonden. Op dinsdag hebben m’n oom en ik een verkenningstocht gemaakt om te wennen aan de heuvels en aan de racefiets die ik daar had gehuurd. Op woensdag haakte mijn tante aan voor een prachtige rit met o.a. uitzicht op de Alpen. Donderdag was de climax: de langste rit (70 km), inclusief pittige beklimming. De enorm behulpzame fietsverhuurder had ons een route aangeraden en onderweg werd duidelijk waarom. Het was een dag voor in de boeken; beklimming van Col de Vence, fantastisch mooie uitzichten, rustige wegen, idyllische Franse dorpjes, en picknick in de zon. Oké alleen de enorm steile haarspeldbochten die we nog moesten overwinnen om aan het eind van de dag ons dorpje te bereiken zal ik niet missen. Met een tas vol herinneringen, levenslessen, en trainingskilometers stapte ik moe maar voldaan weer op het vliegtuig naar huis.

Na een paar rustdagen ging ik thuis vol goede moed weer aan de slag met trainen. Tijdens een onschuldig ritje op m’n Swapfiets tegen de Groningse wind in kreeg ik echter last van m’n hamstring. Ik hoopte dat het wel over zou gaan met een paar dagen rust, maar helaas. Toch even langs de fysio, oordeel: overbelasting. Ik baalde flink en werd ook wel een beetje bezorgd. Hoe lang kun je dan niet trainen? Verlies ik nu veel van m’n opgebouwde conditie? En ben ik überhaupt wel op tijd fit? Vriendin Berber (m’n ‘coach’) wist me gerust te stellen. En ze herinnerde me eraan dat vooruitgang geen lineair proces is. Trainingsschema aangepast en weer focus op wat wel kon. Vorige week heb ik m’n racefiets in de trein meegenomen naar Groningen, zodat ik hier doordeweeks vaker buiten kan trainen. Hopelijk snel weer volle bak!

Deze week mocht ik in ieder geval weer rustig aan beginnen. Maandag een uurtje de benen losgetrapt en woensdag 2 uur de polder in. Meteen kennis gemaakt met de Groningse polderwind :) Het is hier wel echt ontzettend mooi fietsen: uitgestrekte weilanden, kleine dorpjes, en vooral ook de rust. Het helpt natuurlijk dat de zon scheen én dat de lammetjes vrolijk aan het rondhuppelen waren. Vanochtend heb ik met Eline, vriendin in Groningen, een mooie trainingsrit (75 km) gemaakt door Groningen en Drenthe. Wat krentenbollen en bananen in de achterzak en gaan. Het was heerlijk rustig en de zon brak zelfs door. Ik merk dat ik met steeds meer vertrouwen op de fiets zit, dus dat is hartstikke fijn! Een goede afsluiting van een week waarin ik het fietsen weer rustig kon opbouwen.

Volgende week reis ik af naar Sportcentrum Papendal voor de kick-off van het evenement. Daar kunnen we onze koerskleding ophalen, nog één keer alle praktische vragen stellen, en alvast sfeer proeven voor de koersweek. Er zal ook een saamhorigheidsbijeenkomst zijn waar we met alle aanwezige deelnemers en vrijwilligers stil zullen staan bij waarom we dit met elkaar doen, wat ons drijft. Nu de Alpe d’HuZes dichterbij komt merk ik dat ik daar zelf ook weer meer mee bezig ben. Ik weet waarvoor ik het doe en dat zal me alleen maar meer kracht geven om deze uitdaging aan te gaan.

Zo, dat was weer een halve roman. Er staat nog een heleboel te gebeuren, maar daarover volgende maand meer. Tot in mei!

Motto van de maand april: ‘You can do hard things!’ (Berber Bergsma, 2023)

Extra blog – Maak kennis met mijn shirtsponsoren

17 maart 2023 ----- Nog 75 dagen tot Alpe d’HuZes

Op 1 juni zullen we om 04.30 uur klaar staan aan de voet van de Alpe d'Huez. Waarschijnlijk met een mix van zenuwen en adrenaline die door het lijf gieren, maar met één overheersend gevoel: vastberadenheid. Want we weten waar we het voor doen. Nog maar 2,5 maand voordat het zover is. Hoog tijd dus om mijn shirtsponsoren aan jullie voor te stellen!

1.      IT4People - Jeroen Veltenaar

IT4People is een specialist in IT recruitment. Ze zijn elke dag bezig met het helpen en ondersteunen van freelance ontwikkelaars- en testspecialisten bij het vinden van een nieuwe opdracht. IT4People zoekt voor de specialist altijd de perfecte match. En voor hun opdrachtgevers en partners zoeken zij juist elke dag naar de perfecte kandidaat! IT4People is een organisatie die oprecht voor je klaar staat en altijd zijn afspraken en beloftes nakomt. Openheid, eerlijkheid, en transparantie. Via deze waarden helpt IT4People kandidaten en partners verder te groeien – met als streven een samenwerking voor de lange termijn. Hiermee geven zij de aandacht die freelancers en organisaties verdienen.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.it4people.nl/

2.      SV Hoofddorp

SV Hoofddorp is mijn mooie voetbalclub - opgericht in 1927 en levendiger dan ooit. De vereniging heeft inmiddels 1800 leden in ruim 110 voetbalteams. Binnen de vereniging is volop aandacht voor jeugdvoetbal, maar ook zeker voor vrouwen- en meisjesvoetbal & senioren- en veteranenvoetbal. Daarnaast zijn er 300 vrijwilligers actief die de vereniging vol enthousiasme ondersteunen in taken die uiteenlopen van kantinewerkzaamheden en wedstrijdleiding tot fondsenwerving en onderhoud. Leuk feitje: SV Hoofddorp kent als Officiële Partnerclub een hecht samenwerkingsverband met AFC Ajax. Maar het is vooral een hele gezellige club waar plezier en ambitie hand in hand gaan.

Meer weten over deze mooie club? Check de website: https://www.svhoofddorp.nl/

3.      SV Hoofddorp VR1 & VR18+1

In 2009 kwam ik als 12-jarig broekie bij de club - verlegen maar vol voetballeven. Daar startte de avontuurlijke weg die van de D-tjes uiteindelijk naar VR1 zou leiden. In die 13 jaar heb ik niet alleen leren voetballen. Ik heb mezelf kunnen ontplooien, vrienden voor het leven gemaakt en levenslessen geleerd die ik altijd met me mee zal blijven dragen. De voetbal heeft mijn leven veranderd. Deze meiden hebben mijn leven veranderd. Grote woorden, maar het is waar. Wie weet zullen we samen nog eens op het veld staan, maar tot die tijd ben ik vooral heel dankbaar voor de tijden die ik binnen en buiten de lijnen met deze meiden heb mogen beleven. ‘Je gaat het pas zien als je het door hebt’ (Cruijff, 1994).

En meiden, onderschat nooit de waarde van iemand accepteren zoals ie is. Hier zit een dankbaar mens.

Binnenkort een wedstrijd kijken van deze toppers? Check het wedstrijdprogramma: https://svhoofddorp.nl/wedstrijden/programma/

4.      Espresso Service West - Arnold van den Kommer

Al meer dan 30 jaar loopt Espresso Service West (ESW) als importeur en distributeur van koffie, espressomachines én adequate technische service voorop in ontwikkelingen op de koffiemarkt. Het bedrijf initieerde de introductie van de modernste zettechnieken op het gebied van espresso en slow coffee. ESW is daarbij onder meer (exclusief) importeur van La Marzocco en Wega espressomachines. Daarnaast bevat het assortiment professionele Barista tools en heerlijke thee. ESW is uniek voor horecaondernemers omdat zij een end-to-end service kunnen leveren voor alle behoeftes in warme dranken. Van apparatuur en koffie, naar technische ondersteuning en trainingen, tot suiker en andere toebehoren.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.esw.nl/

5.      La Marzocco - namens Arnold van den Kommer

La Marzocco, opgericht in 1927, specialiseert zich in het ontwikkelen en produceren van high-end, met de hand gemaakte, professionele espressomachines gericht op smaak en stijl. Traditie, innovatie, kwaliteit en betrouwbaarheid zijn factoren die La Marzocco onderscheiden. Al meer dan 90 jaar worden deze machines met grote zorg geproduceerd in Florence (Italië). Gespecialiseerd personeel ziet toe op elke fase in het productieproces voor elke machine, die per order wordt uitgevoerd. Op deze wijze bieden zij machines van de hoogste kwaliteit voor de professionele en thuisgebruiker. In Nederland zijn deze espressomachines exclusief verkrijgbaar bij Espresso Service West.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.esw.nl/la-marzocco

6.      WFO Netwerk Notarissen - Hans van der Horst

WFO Netwerk Notarissen is dé netwerknotaris in Grootebroek en Enkhuizen. Hun notarissen en kandidaat-notarissen staan altijd voor je klaar om de belangrijkste momenten van je leven goed te regelen. Zij helpen je bij privézaken zoals het kopen van een huis, trouwen, scheiden of nalaten, maar geven ook zakelijk advies. Bij WFO werken uitsluitend Netwerknotarissen; zij houden elkaar scherp, delen kennis en adviseren elkaar, zodat ze jou samen beter kunnen ondersteunen. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat hun persoonlijke aandacht, professionaliteit, en heldere communicatie je een gerust gevoel geven. En dat gevoel wordt alleen maar bevestigd door de geleverde kwaliteit en ondersteuning gedurende het traject.

Meer weten over dit notariskantoor? Check de website: https://www.wfonotarissen.nl/

7.      BWorkz - Rob Beij

BWorkz is een opleidingsbedrijf dat opleiding en werkervaring met elkaar samenbrengt en zo deelnemers begeleidt naar een vaste betaalde baan. Met een juiste en adequate begeleiding van NT2 docenten en praktijkbegeleiders worden mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, ook statushouders, aan het werk geholpen waardoor ze uit de uitkeringssituatie komen en in een zelfstandig levensonderhoud kunnen voorzien. Of het nu gaat om taalontwikkeling voor inburgering, leerwerktrajecten of het ontwikkelen van digitale vaardigheden; allemaal zaken die BWorkz kan bieden. Dit doen zij in de sectoren schoonmaak, logistiek, retail, bouw, zorg en thuiszorg, en horeca.

Meer weten? Check de website: https://www.bworkz.nl/home

8.      JasjeDasje - Cathy van Leeuwen

JasjeDasje is een specialist in customized dassen en oersterke jasjes. Het bedrijf werd in 2014 opgericht door studenten als gouden middenweg tussen veel te dure jasjes en de vaak oubollige jasjes uit de kringloop. JasjeDasje is voor studenten, door studenten. Ze zijn er voor de studenten die in jasjes borrelen, maar ook voor ernaast; presentaties, commissies en partijen. JasjeDasje ontwerpt per klant unieke dassen, strikken, bretels, en pochetten; voor iedereen en voor elke gelegenheid. Natuurlijk is JasjeDasje er ook voor bedrijven, partijen, bruiloften, carnaval- en sportverenigingen en anderen! Het bedrijf streeft naar het aanbieden van kwalitatief uitstekende producten tegen studentenprijzen.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.jasjedasje.nl/

9.      Koeckhoven opslag- en verhuurbedrijf - Jos Koeckhoven

Koeckhoven opslag- en verhuurbedrijf is al jarenlang gespecialiseerd in het verhuren van opslagruimte voor opslag van goederen. Het bedrijf van Jos Koeckhoven Beheer BV verhuurt opslagruimtes van 500 tot 1000 m² voor zowel de korte als lange termijn. Door z’n ligging in Hoofddorp heeft het een zeer goede bereikbaarheid ten opzichte van Schiphol, industrieterreinen en uitvalswegen. Er zijn royale laad- en losvoorzieningen en omvangrijke parkeerruimten aanwezig. De opslagruimten zelf zijn uitstekend geïsoleerd, droog en helemaal schoon. Het bedrijf levert maatwerk; er zijn flexibele mogelijkheden voor de opslag, en racking en material handling equipment is mogelijk.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.jos-koeckhoven.nl/

10.  Polder Staete B.V. - Arjo den Breejen en Linda de Groot

Polder Staete B.V. is een vastgoed- en ontwikkelingsonderneming die één van de drijvende krachten is achter de ontwikkeling van Post van Krayenhoff: een nieuwe woonwijk met 700 woningen in Cruquius. Het stedenbouwkundig plan is gepresenteerd aan de gemeente Haarlemmermeer en omwonenden uit de klankbordgroep zijn enthousiast. Voor deze nieuwe ontwikkeling langs de Ringvaart zal een leegstaand bedrijfspand tegen de vlakte moeten. In 2020 heeft Polder Staete het initiatief genomen om samen met een groot aantal vrijwilligers dit gebouw aan de Bennebroekerdijk in Cruquius geschikt te maken voor opvang van 200 Oekraïense vluchtelingen. Een mooi voorbeeld van meedenken en in actie komen voor je medemens.

Meer weten? Check de Facebook pagina: Polderstaete B.V. | Cruquius | Facebook

11.  StukArt Tuinen - Michael Stukart

StukArt Tuinen, opgericht in 1979, is een familiebedrijf dat zich specialiseert in creatief tuinontwerp, deskundig tuinadvies, vakkundige tuinaanleg en het verzorgen en onderhoud van uw tuin of buitenterrein. Ze bieden hun diensten zowel zakelijk als particulier aan, en zijn actief in een groot gedeelte van het noordelijke deel van de randstad, zoals de gemeente Haarlemmermeer, Haarlem, Amstelveen, Amsterdam, Vijfhuizen, Aerdenhout, Bloemendaal, Heemstede, Aalsmeer, Abcoude en ‘t Gooi. De kracht van het bedrijf is de grote mate van flexibiliteit en het totaalproduct dat StukArt Tuinen jou biedt. Ze hebben professionals in huis waardoor zij jouw project van A tot Z kunnen begeleiden.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.stukart.nl/

12.  Brandt in de Keuken - Michel Brandt

Brandt in de Keuken is gespecialiseerd in het verzorgen van verse maaltijden, amuse diners, buffetten, kippengrill met toebehoren en uitgebreide BBQ. Dit kan thuis verzorgd worden of op elke gewenste locatie zoals bedrijf, kantine, of feestlocatie - inclusief borden, bestek etc. Een unieke, betaalbare, en moderne opzet waarbij iedere consument gebruik kan maken van catering bij een feestelijke ontvangst. Brandt in de Keuken kan hierbij ook de dranken, glaswerk, koelers met ijsblokjes, statafels, en partytenten verzorgen. Leuk om te noemen is dat het bedrijf ervaring heeft in het exploiteren van de keuken in verschillende sportcomplexen, zoals die van mijn voetbalclub SV Hoofddorp.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.brandtindekeuken.nl/

13.  Decrowear - Nicole Visser

Decrowear & Gifts is onderdeel van een familiebedrijf uit Noordwijkerhout en levert bedrijfs- en sportkleding van topkwaliteit. Het verzorgt in eigen beheer onder andere het bedrukken en borduren van bedrijfs- en sportkleding, maar ook badtextiel, babykleding, en andere items zoals sweaters, T-shirts en polo's. Het bedrijf levert maatwerk en bedrijven & particulieren kunnen artikelen zelfs per stuk bestellen. Decrowear & Gifts is daarnaast een belangrijke leverancier van het sportkledingmerk Macron en daarmee een bekende naam bij allerlei sportclubs, waaronder SV Hoofddorp! Mocht je een kijkje willen nemen in hun showroom; deze is te vinden aan de Pletterij in Noordwijkerhout.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.decroshop.nl/

14.  Decrotech - Jeroen Visser

Decrotech - zusterbedrijf van Decrowear & Gifts - is een gerenommeerd bedrijf voor technisch verbindingsequipment. Het bedrijf is leverancier van binnen- en buitenriolering, gasleidingen, kabelbeschermleidingen, hemelwaterafvoer, drainage, drukleiding, afscheiders, pompen én bedrijfskleding. Ze leveren door heel Nederland aan overheden, waterschappen, groothandels, aannemers, installateurs, attractieparken, kabelmaatschappijen en telecombedrijven. Decrotech wordt gekenmerkt door hun grote productkennis, meedenkend vermogen, brede assortiment en goede logistiek. En dit alles met oog voor kwaliteit, serviceverlening en inzet voor de klant.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.decrotech.nl/

15.  The Beach Aalsmeer - Ruud Vismans

The Beach is dé indoor strandlocatie van Nederland en is gevestigd in de oude bloemenveiling van Aalsmeer. Op een steenworp afstand van Amsterdam en Schiphol en met voldoende gratis parkeerplaatsen. Met 2 hallen en in totaal 6 beachcourts (met verwarmd zand) is The Beach het grootste indoor strand van Nederland. Bedrijven kunnen bij The Beach in een ongedwongen sfeer vergaderen of een sportieve teamdag organiseren. Maar je kan er natuurlijk ook terecht voor een gezellige middag met vrienden en familie! Beachvolleybal, Beachvoetvolley, Beachhandbal, Beachtennis - noem het maar op. En daarna kun je mooi aanschuiven in het restaurant om uit te rusten.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.beach.nl/

16.  433 Magazine - Marnix Bakker

433 Magazine is een voetbalmagazine met al het nieuws van de clubs uit onze regio: KNVB Regio West 1 en 2. Het blad brengt voetbal op een onderscheidende wijze in beeld en schrijft in haar magazines over onder andere beleids- en verenigingszaken, top- en breedtesport voetbal van mannen en vrouwen, G-voetbal, jeugdvoetbal, voetbalscholen, voetbal & media, voetbal & bedrijven, voetbal & respect, voetbal & lifestyle, en voetbalevenementen. Daarnaast biedt 433 Magazine columns en veel foto’s van mensen die betrokken zijn bij hún voetbalvereniging. Het magazine verschijnt 6 keer per jaar in een oplage van 15.000 exemplaren en is een bekend gezicht in de kantine van SV Hoofddorp.

Geïnteresseerd? Check de website: https://www.433magazine.nl/

------------------------------------------------------------

Ik ben dankbaar dat ik met deze prachtige groep sponsoren op mijn shirt de Alpe d’Huez mag beklimmen. Een echte steun in de rug op weg naar de top van deze mooie berg!

Blog 4 - Dankbaar voor een shirt vol sponsoren

19 februari 2023 ----- Nog 101 dagen tot Alpe d’HuZes

Een lange blog deze maand, want ik heb nogal veel om over te schrijven. Laat ik maar meteen met het grootste nieuws beginnen: mijn wielershirt is vol! Wat meer context: op de achterkant van je wielershirt is er voor elke deelnemer ruimte om 16 shirtsponsoren toe te voegen. Dat ik met trots en grote dankbaarheid mag aankondigen dat mijn shirt vol is, wil dus zeggen dat er 16 bedrijven en organisaties zijn die mij via shirtsponsoring willen ondersteunen in mijn missie. Iets waar ik stiekem van droomde, maar niet op durfde te hopen. Het zijn tenslotte lastige tijden, voor iedereen. Dat zij desondanks bereid zijn mijn Alpe d’HuZes actie te steunen vervult mij met heel veel dankbaarheid. Dit is iets wat ik zeker niet voor lief neem.

Hierbij wil ik ook in het bijzonder Sjef Maessen, Laura Barens, en Esther Verhagen bedanken – allen betrokken bij mijn voetbalclub SV Hoofddorp. Zij hebben mij ondersteund in het proces van sponsorwerving door mij in contact te brengen met bedrijven en organisaties binnen de Business Club of uit hun eigen netwerk. Ik vind het heel mooi dat er zoveel SV Hoofddorp sponsoren op mijn shirt zullen staan – de kracht van ‘samen’. Ook grote dank aan Peter en Sanne voor hun hulp bij het uploaden van alle logo’s.

Vol trots presenteer ik dan ook de volledige lijst van shirtsponsoren:

1. IT4People: specialist binnen IT recruitment

2. SV Hoofddorp: mijn mooie voetbalclub

3. SV Hoofddorp VR1 & VR18+1: de vrouwenteams van mijn voetbalclub

4. Espresso Service West: koffie en espressomachines & service

5. La Marzocco: professionele espressomachines

6. WFO Netwerk Notarissen: notariskantoor West-Friesland

7. BWorkz: koppeling van vaktaalopleidingen aan werk

8. JasjeDasje.nl: customized dassen en oersterke jasjes

9. Jos Koeckhoven Beheer: verhuur van opslagruimte

10. Polder Staete: vastgoed en ontwikkeling

11. StukArt Tuinen: tuinontwerp, -aanleg, en -onderhoud

12. Brandt in de Keuken: food op locatie

13. Decrowear: bedrijfskleding en sportartikelen

14. Decrotech: technisch verbindingsequipment

15. The Beach Aalsmeer: indoor sport & event center

16. 433 Magazine: voetbalmagazine regio Haarlemmermeer

Naast de shirtsponsoring heb ik ook deze maand van familie, vrienden, en (on)bekenden donaties mogen ontvangen. Inmiddels staat de teller dankzij jullie op 6340 euro. Een enorm bedrag dat zal worden ingezet voor onderzoek naar kanker en naar de kwaliteit van leven van mensen met kanker. Onderzoek dat levens kan redden, onderzoek dat de nasleep na genezing kan verzachten, maar ook onderzoek dat uitzicht kan bieden op een waardige tijd mocht genezing niet meer mogelijk zijn. Ik vind het soms moeilijk om in woorden uit te drukken hoe belangrijk dit voor me is, maar daarvoor moet je me maar eens in de bruine ogen aankijken. Dan zie je hopelijk wat het me doet.

Tot slot nog even een terugblik op wat andere dingen van de afgelopen weken. Ik heb de koerskleding nogmaals gepast (Castricum) en daarna via een persoonlijke link online besteld. Verder heb ik alle logo’s van de shirtsponsoren aangeleverd bij Bioracer – deze zullen komende tijd op het wielershirt worden gedrukt. Mijn FTP-test bij de ACLO hier in Groningen zit er inmiddels ook op. Met drie vrouw sterk stonden we opgesteld voor de beamer in de spinningzaal om 20 minuten lang volle bak te gaan. Mooi dat ik nu een uitgangspunt heb – in het voorjaar nog een keertje en dan kijken of er verbetering in zit :) Verder heb ik wat winterkleding gescoord bij de Decathlon (heerlijke winkel) en zijn de eerste meters buiten een feit. Het voelt bijna alsof ik opnieuw moet leren fietsen, maar ik hou me vast aan het motto ‘oefening baart kunst’.

Volgend weekend staat de tweede Alpe d’HuZes informatiedag op het programma. Dit keer reis ik af naar Nijkerk om workshops bij te wonen voor de deelnemers die fietsend de berg op gaan. En natuurlijk om nog meer sfeer te proeven en andere deelnemers te ontmoeten, want als er een woord bij dit evenement past is het wel ‘saamhorigheid’. Nou, dat was het wel even voor nu. Genoeg leesvoer denk ik zo voor iedereen die het tot hier heeft gebracht. Tot in maart!

Motto van de maand februari: ‘Doe goed en zie niet om.’ (Motto van papa’s team bij renovatie van WTC Amsterdam, 2002)

P.S. Volgende maand zal ik een extra blog uploaden met een uitgebreider overzicht van mijn shirtsponsoren. Zij mogen wel even in de spotlight staan vind ik :)

----------------   Shirtsponsoren ---------------- 

In de laatste weken voor de uiterste aanleverdatum van de sponsorlogo’s heb ik maar liefst acht nieuwe shirtsponsoren mogen verwelkomen: Jos Koeckhoven Beheer, Polder Staete, StukArt Tuinen, Brandt in de Keuken, Decrowear, Decrotech, The Beach Aalsmeer, en 433 Magazine. Geweldig om via deze weg hun steun te mogen ontvangen! Ik ben ontzettend blij dat er zoveel bedrijven en organisaties zijn die mijn shirtsponsor willen zijn en mij die duw in de rug willen geven voor de beklimming van de Alpe d’Huez. Samen naar de top!

Blog 3 – Alpe d’HuZes komt nu echt in zicht

21 januari 2023 –---- Nog 130 dagen tot Alpe d’HuZes

New year, same goal: zoveel mogelijk geld inzamelen voor onderzoek naar kanker en de verbetering van de kwaliteit van leven van mensen met kanker. En we zijn mooi op weg! Mijn tweede streefbedrag van 3750 euro is inmiddels behaald, ongelofelijk. Het blijft heel fijn om te ervaren dat zoveel mensen achter je staan. Ik weet zeker dat ik dat gevoel ook mee zal nemen naar Frankrijk, en dat dat me een extra boost zal geven als we in juni onderaan de berg staan te wachten op het startschot.

Weinig bijzonderheden te melden qua training. Ik heb nog steeds plezier in de spinninglessen bij de ACLO (het sportcentrum in Groningen). Vooral als het grote licht wordt verruild voor sfeerverlichting van een lichtsnoer dat door de zaal ligt. En als er een playlist opstaat met classics van bands als Fleetwood Mac en ABBA dan is een uurtje zweten op de fiets helemaal niet erg. Wat betreft het trainingsschema; volgende week is de laatste week van Fase 1 – Voorbereiding, daarna volgt een ‘rustweek’ met een FTP test. FTP staat voor Functional Threshold Power: het vermogen wat je maximaal een uur lang vol kan houden. Een testmoment om te kijken hoe de conditie er na deze trainingsweken voor staat. Ik ben benieuwd.

Volgend weekend ga ik richting Castricum. Daar bevindt zich één van de Bike Totaal fietswinkels waar je de koerskleding kan passen. Hoewel ik dat tijdens de informatiedag in Gorinchem ook al heb gedaan, wil ik toch voor de zekerheid de fietsbroek en het shirt even opnieuw passen. Dan kan ik met een gerust hart binnenkort mijn koerskleding gaan bestellen. Check check dubbel check :)

Motto van de maand januari: ‘Leer van guster, dreum over mörn, leef vandoag.’ (Groninger spreukenkalender)

-----------------   Shirtsponsoren ----------------

In de afgelopen weken heb ik vier nieuwe shirtsponsoren mogen verwelkomen: La Marzocco, WFO Netwerk Notarissen, BWorkz, en JasjeDasje.nl. Fantastisch om via deze weg hun steun te mogen ontvangen! Inmiddels staat de teller op 8 shirtsponsoren – met hun logo achterop mijn wielershirt zullen we op 1 juni symbolisch samen omhoog fietsen richting de top van de Alpe d’Huez.

Blog 2 – Bedankt voor alle support!

16 december 2022 –---- Nog 166 dagen tot Alpe d’HuZes

Een nieuwe maand, een nieuwe blog :) Waar zal ik beginnen? Toen ik vier weken geleden mijn actiepagina online zette had ik niet durven dromen dat mijn streefbedrag (2500 euro) binnen een maand behaald zou worden. Echt fantastisch. Aan iedereen die, in welke vorm dan ook, heeft bijgedragen: ontzettend bedankt! Het is hartverwarmend om zoveel steun te mogen ontvangen. Van familie en vrienden, maar ook oud-studiegenoten, kennissen, en zelfs mijn tandarts.

Tijd om achterover te leunen? Zeker niet! Mijn missie duurt voort: zoveel mogelijk geld inzamelen voor onderzoek naar kanker en de kwaliteit van leven van mensen met kanker. Daarom heb ik mijn streefbedrag naar boven bijgesteld. Om maar in sporttermen te blijven: erop en erover! Ik ben dankbaar dat zovelen mij hierin steunen.

Inmiddels is het vervoer en verblijf ook geboekt. We gaan met een touringcar mee naar Frankrijk en verblijven daar boven op de berg. Na alle organisatie bleef er nog één puzzelstukje over – en dat was geen onbelangrijke: training! Het bleef me bezighouden hoe je nou voor een degelijke voorbereiding zorgt voor de beklimming van Alpe d’Huez. Wat voor soort training werkt het best, op welke intensiteit train je, en hoe ziet de ideale opbouw richting het evenement eruit? Ik weet wel wat van voetbalconditie, maar duursport is toch echt andere koek. Gelukkig kon ik de hulp inschakelen van Berber – vriendin uit Groningen én triatleet.

Op maandag 28 november troffen we elkaar op Schiphol om alles door te spreken. Met uitzicht op de oliebollenkraam klapten we de laptop open en begonnen we aan een persoonlijk trainingsschema. Eerst werd de trainingsperiode ingedeeld in drie fases, elk met een eigen focus. Daarna volgde per week een specifiekere invulling van de fietstrainingen. Al gauw vulden de blokjes zich met allerlei termen en kleurtjes. Leuk om zo meer te leren over duurtraining. Tot slot planden we een aantal testmomenten en trainingsweekenden in. En zo toverde Berber binnen anderhalf uur een leeg Excel sheet om tot een kleurrijk en duidelijk overzicht waarin het pad naar de koersdag is uitgestippeld. Voor de nieuwsgierigen: voorlopig zitten we in Fase 1 - Voorbereiding, met de focus op techniek, belastbaarheid, en zitvlees kweken :)

Dat was het weer voor deze maand. Ik wens jullie hele fijne feestdagen en alvast een gelukkig, gezond, en sportief 2023. Tot in januari!

Motto van de maand december: ‘Het gaat niet om de makkelijke dagen, maar wat je kan opbrengen op de moeilijke.’ (Marit Bouwmeester, 2022)

-----------------   Shirtsponsoren ----------------

Een speciale vermelding voor de eerste twee bedrijven die shirtsponsor zijn geworden: IT4People en Espresso Service West. Zij zeiden volmondig ‘ja’ op de vraag of zij mij wilden sponsoren, waarvoor grote dank! Daarnaast heb ik veel steun ontvangen vanuit mijn club SV Hoofddorp, waar ik 13 jaar heb gevoetbald en nu als vrijwilliger actief ben. Daar ben ik erg dankbaar voor. Met hun bijdrage zullen ook zij op de achterkant van mijn shirt komen te staan. Tot slot werd ik verrast door de vrouwenteams van de club (VR1 en VR18+1). Op eigen initiatief hebben zij een geweldig bedrag ingezameld, waarmee zij mijn vierde shirtsponsor zijn. Een bijzonder gebaar dat veel voor mij betekent.

Blog 1 – De voorbereiding is in volle gang

15 november 2022 ---- Nog 197 dagen tot Alpe d’HuZes

Deelname aan Alpe d’HuZes zat al een aantal jaar in m’n hoofd en ik ben blij dat ik eindelijk de stap heb gezet om het avontuur aan te gaan. Natuurlijk vind ik het ook wel een beetje spannend. Een berg beklimmen is heel wat anders dan op een swapfiets door de stad crossen. Maar zoals de Groningers zeggen: ‘Komt goud mien jung’. Gek genoeg voel ik die rust ook. Dat is fijn :)

Sinds m’n inschrijving vier weken geleden is de voorbereiding in volle gang. Degenen die me kennen zullen niet verbaasd zijn dat alles wordt vastgelegd in Excel sheets. Jaarplanning, organisatie, sponsorwerving, training. Houden we van. De eerste informatiedag op 5 november gaf nog een extra zetje in de goede richting. Daar in Gorinchem konden we koerskleding passen, workshops bijwonen, en een heleboel vragen stellen. Een goede kickoff.

Verder heb ik vanmorgen een sportmedisch onderzoek ondergaan in het Omnium hier in Groningen. Dit wordt vanuit de organisatie aangeraden om er zeker van te zijn dat je gezond en wel de berg op kan. Hartritme, bloeddruk, zicht, longfunctie, bloedwaardes, gewrichten. Alles is prima in orde, altijd fijn zo’n bevestiging. Daarnaast heb ik op de fiets een inspanningstest gedaan met ademgasanalyse. Hieruit kunnen ze veel informatie halen over hoe je lichaam reageert op inspanning. Vond ik tof om te weten én geeft input voor een trainingsschema op maat. Dat is de volgende stap.

Tot slot: dank aan Esther en Sanne voor hun hulp bij de voorbereiding voor de werving van (shirt)sponsoren. Alles staat klaar voor de aftrap - jep, het voetbal zit nog wel in me. Wordt vervolgd...

Dit was wel even genoeg leesvoer voor deze maand. De volgende update volgt in december. Tot dan!

Motto van de maand november: Remember your why.