Hans van Stratum (72) draagt het beenmerg van een 21-jarige. Hij noemt zich herboren. Fysiek dan, mentaal nog niet. Hij voelt zich dankbaar voor de behandelingen die hij kon krijgen voor de MDS – een vorm van kanker waarbij de productie van bloedcellen in het beenmerg is verstoord – die bij hem werd vastgesteld. Daarom doet hij ook weer mee met Alpe d’HuZes. “Er moet meer geld komen voor onderzoek, zodat mensen met kanker nog beter behandeld kunnen worden.”
Het duurde lang, zo’n anderhalf jaar, om te ontdekken wat er aan de hand was met Hans. “Met zo’n laag Hb-gehalte kan je normaal gesproken niet meer op je benen staan. Maar het is waarschijnlijk zo geleidelijk gegaan dat het lang onopgemerkt is gebleven”, vertelt hij. “Totdat ik vlak na het begin van een wekelijks rondje op de racefiets terug moest keren naar huis. Het ging gewoon niet. Anderhalf jaar lang zijn er veel verschillende onderzoeken gedaan en bloedtransfusies uitgevoerd. Veel werd er uitgesloten, maar niets werd er gevonden.” Uiteindelijk belandde Hans in het Radboudumc in Nijmegen, waar verder onderzoek uitwees dat hij MDS heeft, een afkorting die staat voor ‘myelodysplastisch syndroom’. “Mijn sterke lichaam en een beenmergtransplantatie zijn mijn redding geweest.”
Dankbaarheid en afsluiten
Hans gaat voor de vierde keer deelnemen aan Alpe d’HuZes. Elk jaar heeft hij om een andere reden meegedaan. Het eerste jaar voor het goede doel in het algemeen; zijn zoons hadden al een keer meegedaan. Het tweede jaar omdat zijn vrouw kanker kreeg; zij is helaas niet lang daarna overleden. De derde keer ging hij ook mee vanwege de band die hij met zijn team Alpe du Best had opgebouwd. “Met een team meedoen is een geweldige ervaring en houdt je betrokken, bij elkaar en bij de Alpe”, zegt Hans.
“Dit jaar wordt het een afsluiting en wil ik ook mijn dankbaarheid laten zien voor al het onderzoek dat al is gedaan, waardoor ik er nog ben. Alpe d’HuZes voelt als een grote familie: geweldig, al die supporters die je omhoogduwen. En het is ook emotioneel.” Als oudste van het team wil Hans twee keer de Alpe op fietsen. Zijn vriendin Ine gaat hem een keer op lopen. “Het maakt niet uit hoe vaak je naar boven gaat, als er maar zoveel mogelijk geld wordt opgehaald voor kankeronderzoek. Voor de toekomst van de kinderen van nu. En ook jij kan het krijgen.”
Echt ziek
Nu hij genezen is verklaard, en de behandeling bijna helemaal is afgerond, komt het pas echt binnen wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Zoveel onderzoeken en vervolgens ruim een jaar behandelen. Een behandeling met een kans van 1 op 3 dat het aanslaat en dat je geneest. “Mensen reageren erg verschillend op de diagnose kanker. Ik heb me niet ziek gevoeld en daarmee heb ik onbewust niet stilgestaan bij de ziekte”, zegt Hans.
Elk bezoek aan het ziekenhuis sloten Hans en Ine positief af met een drankje op een terrasje aan de Waal. “Dat laatste gezellige uur blijft dan hangen en dat neem je mee naar huis. Die hele dag in het ziekenhuis vergeet je dan als het ware”, vertelt Ine. “Alle controles, beenmergpuncties, de beenmergtransplantatie, twee afstotingen, drie keer in quarantaine, algehele lichaamsbestraling. Het is een bizar jaar geweest.” En dan komt toch het moment dat je terug kan gaan blikken … Carpe diem is nu het motto van Hans en Ine, met veel dankbaarheid.
https://www.
