"De laatste tweeënhalf jaar is er veel veranderd in het leven van Janny Kanters. De ingrijpendste en meest life changing verandering was dat haar moeder in mei 2017 de diagnose longkanker kreeg. Levensverwachting: slechts enkele maanden. “Alsof de aarde zich onder ons opende en ons opslokte”, zo omschrijft Janny het moment dat de diagnose werd meegedeeld."
Haar moeder, Emma, was haar beste vriendin. Ze woonden samen in een huis, ging samen op vakantie, maar hadden ook hun eigen levens. En ondanks dat het niet altijd pais en vree was en ze best weleens ruzie hadden, hadden ze nog veel vaker ongelooflijk veel lol samen.
“Dat we van elkaar hielden hebben we altijd geweten”, vertelt Janny, “maar we zeiden het eigenlijk nooit hardop, dat waren we niet gewend. Na mijn moeders diagnose zijn we het wel gaan zeggen. Tenminste een keer per dag gewoon: ‘Hey, ik hou van je!’”
Meer kan ik niet doen
Soms krijgt ze de vraag waarom ze een berg zou beklimmen. Waarom zo’n grote lichamelijke inspanning leveren? Je kunt toch ook gewoon het geld inzamelen en lekker thuis op de bank blijven zitten. Je krijgt er degenen die je verloren hebt toch niet mee terug.
Dat kan en dat klopt. Maar voor Janny zit er meer achter. Voor haar is Alpe d’HuZes tweeledig:
Geld inzamelen, opdat we ooit hetzelfde kunnen zeggen over kanker als over de pest: ‘Het was heel erg, maar gelukkig sterven er geen mensen meer aan.’
En de berg beklimmen, wat ze grotendeels voor zichzelf doet. Het helpt haar bij het verwerken van haar verlies en alles wat ze tijdens de ziekte van haar moeder heeft meegemaakt. Ook is het haar manier om respect te tonen aan iedereen die direct of indirect met kanker te maken heeft. “Ik pretendeer niet dat mijn beklimming gelijk staat aan het traject dat een kankerpatiënt moet doorstaan, maar meer kan ik niet doen.”
Gewonnen, maar toch verloren
Dat het een emotionele achtbaan gaat worden is wel zeker. Dat is het al. Al vanaf het moment dat ze zich ingeschreven heeft vloeien de tranen veelvuldig. Janny vertelt dat ze in haar hoofd probeerde een lijstje te maken met mensen die ze aan kanker is kwijtgeraakt: haar moeder, haar vader, haar beide opa’s, haar oma, ooms en tantes, en zeer recent haar collega Dick, van achtentwintig. En steeds als ze dacht dat ze ze allemaal had, dan schoot er haar weer een naam te binnen. Het is niet te bevatten. Gelukkig kent ze ook mensen die met succes tegen kanker gestreden hebben, zoals een vriendin die borstkanker overwonnen heeft. En toch ook haar moeder. Die niet aan kanker zelf is overleden, daar was ze officieel van genezen, maar aan een longontsteking als gevolg van de behandeling. Gewonnen, maar toch verloren.
Voor haar moeder loopt ze Alpe d’HuZes het meest. Haar moeder was haar alles, ze hadden alleen elkaar. Ze had in 2019 al willen deelnemen. Dan zou haar moeder haar aan de finish opwachten, want tegen alle verwachtingen in waren de chemo’s, de longoperatie en de bestralingen geslaagd.
In 2020 gaat ze alsnog de berg op. En ook al is degene die haar daarboven aan de finish in de armen zou sluiten er niet meer, Janny gaat het doen. Voor haar moeder en voor al die anderen.
“Zij zal bij me zijn, want dat is ze altijd. Om een life changing experience te verwerken, heb je een life changing experience nodig. En dat is wat de Alpe voor mij is.”
