Wie Michael Kops eind 2017 gevraagd had wat er op 6 juni 2019 in zijn agenda staat, zou niet als antwoord gekregen hebben dat hij dan fietsend de Alpe d´Huez zou beklimmen.
Op 14 december ging Michael, pas 40 jaar oud, voor een second opinion naar het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (AvL) in Amsterdam. Michael wist inmiddels dat hij darmkanker had, maar het was onzeker of hij geopereerd kon worden. Een operatie bleek onmogelijk. Maar de specialisten konden wel een behandelplan aanbieden. En daar ging Michael vol overgave voor. Hij zag geen enkele aanleiding al te beginnen met de voorbereiding van zijn begrafenis: “Dat kan altijd nog!”
Kink
Medio 2017 is er nog niets aan de hand. Met vrouw Karlijn en hun dochters Evi en Dieke, dan tien en acht jaar oud, geniet Michael van het leven. Een mooi huis in Breda, een uitdagende baan als controller bij de Efteling, een grote vriendengroep, veel hobby´s. Maar dan komt er een kink in de kabel. “Plotseling begon ik, zonder enige reden, zo'n anderhalve kilo per week af te vallen”, zegt Michael. “Na een paar weken ben ik naar mijn huisarts gestapt. Die vertrouwde het niet en dus door naar het ziekenhuis. En uiteindelijk de diagnose. Darmkanker.”
Blogs
Tja, daar zit je dan. Hoe vertel je het je familie en je vrienden?
Michael: “Het is niet gemakkelijk zo'n boodschap aan je kinderen over te brengen. Ze kunnen dat, net als wijzelf, maar moeilijk bevatten. Ja, papa is ziek, papa heeft kanker. En papa wordt niet meer beter. De vraag of papa doodgaat verdient een eerlijk antwoord: ja, maar dat kan best nog een tijdje duren.
Om familie en vrienden op de hoogte te houden, zijn Karlijn en ik gestart met het publiceren van blogs waarin we vertellen hoe het gaat, geïllustreerd met foto's die dat bewijzen. De volgers waarderen dit initiatief. Ze vinden het handig en leuk om zo betrokken te worden bij de strijd van De Knokploeg – ik en mijn omgeving – tegen mijn ongenode gasten: de darmkanker en de uitzaaiingen.”
Stoma
Toen de diagnose er was, lag opereren voor de hand. Maar er waren twijfels of dat nog zou kunnen vanwege de vele uitzaaiingen. “Afwachten is niet mijn levensinstelling”, vervolgt Michael. “Via een oude vriend kreeg ik een ingang in het AvL. Uiteraard hoop je dan te horen dat een operatie mogelijk is. Maar dat was niet het geval. Volgens de behandelend specialisten was het hoogst onwaarschijnlijk dat het ooit operabel zou worden. Desgevraagd bevestigden zij ook dat dit inhield dat ik nooit meer beter zou worden. Op mijn verjaardag, 19 december, startten de voorbereidingen voor het aanleggen van een stoma. En op 22 december was die stoma een feit. Over de kerstdagen en de jaarwisseling zullen we het maar niet hebben. Dat was wennen aan de stoma, leren omgaan met het beetje energie dat je hebt en te veel van jezelf vergen; dit zijn immers de dagen dat je er voor je gezin, familie en vrienden wil zijn. Maar alles was nu anders, zoals in de toekomst alles anders zal zijn.”
Vechtersmentaliteit
Met vallen en opstaan wennen Michael en zijn omgeving aan die stoma. In januari 2018 volgt de eerste chemo, het startpunt van Michaels gevecht tegen zijn ongenode gasten. Het oncologisch centrum is in Michaels ogen 'de chemofabriek', waarin best veel jonge mensen zijn lotgenoten zijn. Voor hem een feit, geen troost. De chemo´s in combinatie met immunotherapie slaan aan. Fysiotherapie zorgt ervoor dat Michael na een paar maanden weer zijn sportieve hobby’s zoals skateboarden, tennissen en snowboarden kan oppakken.
In februari 2018 gaat Michael de uitdaging aan om een midweek te snowboarden in Winterberg. En inmiddels werkt Michael weer 26 uur per week, met de ambitie dit nog uit te breiden naar 36. Zijn vechtersmentaliteit en geloof in het positieve hebben hem geholpen het leger ongenode gasten een paar kopjes kleiner te maken. Maar hij is ook blij dat zijn omgeving helpt om zijn ongelofelijke enthousiasme te relativeren. Michael: ”Mijn vader is negen jaar geleden aan kanker overleden. Begrijpelijk dus dat mijn moeder vanuit een déjà-vugevoel negatieve associaties uit over het proces dat ik doormaak. Karlijn is realistischer, luistert goed naar mijn artsen, luistert ook naar wat de wetenschap te vertellen heeft. Maar ik ben alleen maar optimistisch!”
Knokploegen
Uiteraard is Michael blij met elke activiteit die geld oplevert waarmee het KWF onderzoek kan doen. “Ik sprak met een collega van mijn vrouw. Die heeft afgelopen jaar deelgenomen aan Alpe d´HuZes. Haar positieve verhalen maakten mij nieuwsgierig. Ik ben op YouTube filmpjes over Alpe d´HuZes gaan bekijken en werd ook gepakt door het virus dat zich snel verspreidde in mijn omgeving. En toen hebben we twee teams ingeschreven. We hebben een Knokploeg: een groep mensen die wandelend de berg op 6 juni 2019 gaat beklimmen, en een Knokploeg BBG: de fietsers, waar ik deel van uitmaak. BBG staat voor Belgisch Bier Genootschap, een groep vrienden vanuit mijn studietijd die nog steeds regelmatig bijeenkomt om haar naam eer te bewijzen.”
Bijzondere fiets
Michael is inmiddels begonnen met zijn training om ook in het gevecht met de Alpe d'Huez te kunnen schitteren. Zijn fiets heeft al eens deelgenomen aan Alpe d´HuZes. “Toen Karlijn op haar werk ruchtbaarheid gaf aan mijn voornemen om te gaan fietsen en ook duidelijk werd dat ik nog geen geschikte fiets voor dat doel had, bood een andere collega de fiets van haar vader aan. Die maakte twee jaar geleden deel uit van het Alpe d´HuZes-peloton maar is recent aan darmkanker overleden. Een bijzondere fiets dus!”
Beide knokploegen knokken om via bingo's, rommelmarkten en etentjes met Michael als kok zo veel mogelijk geld bij elkaar te brengen. Geld waarmee het Alpe d´HuZes/KWF-Fonds onderzoeken kan financieren naar kanker en naar de verbetering van de kwaliteit van leven van mensen met kanker. Voor Michael en voor lotgenoten, nu en in de toekomst!
